________________
ચૌદસ હોવાથી આભુ શેઠ પૌષધવ્રત સ્વીકારવા જઈ રહ્યા હતા, પણ મંદિરની બહાર આવી એમણે અતિથિઓની પ્રતીક્ષામાં થોડી પળો પસાર કરી. લઘુબંધુ જિનદાસ સાથે જ હતા. દર્શન કરીને બહાર આવેલા અતિથિઓને આભુ શેઠે નતમસ્તકે વિનંતિ કરી : બહારગામથી આપ બધા પધાર્યા લાગો છો. માટે સાધર્મિક-ભક્તિનો લાભ મને જ મળવો જોઈએ. વ્યક્તિત્વ, વિનમ્રતા અને ભાવ-ભાષા પરથી અનુમાન કરીને મંત્રીએ પૂછ્યું : શું આભુ શેઠ આપ જ? આભુ શેઠની સાધર્મિક ભક્તિ અંગે ઘણી ઘણી વાતો સાંભળી છે.
જવાબ મળ્યોલોકો તો વાતો કરી જાણે, લોકોના મોઢે ગળણું થોડું જ બંધાય, બાકી સાધર્મિક ભક્તિનો થોડોઘણો લાભ મને મળે છે, એટલું મારું ભાગ્ય ગણાય. આજે ચૌદશ હોવાથી હું તો પૌષધવ્રત સ્વીકારવા જઈ રહ્યો છું, પરંતુ મારી વિનંતી સ્વીકારીને મને આપે ઉપકૃત તો કરવો જ પડશે.
સામેથી સવાલ થયો : આભુ શેઠ ! આપની વિનંતી બદલ તો આનંદ પણ અમે કંઈ પાંચ પચીસની સંખ્યામાં જ નથી. પૂરો પાંચસોનો અમારો કાફલો છે. માટે વિનંતી સ્વીકારતાં સંકોચ થાય છે.
શેઠે કહ્યું : આમાં સંકોચ રાખવાનો સવાલ જ ક્યાં છે ! હજાર હોય તો ય મારા ઘરમાં સમાવેશ થઈ જાય એમ છે. મારા ભાઈ જિનદાસની સાથે આપ સૌ ઘરે પધારો. કાલે પણ આપને રોકાઈ જવાની વિનંતી કરું છું. જેથી મને પણ સેવાભક્તિનો લાભ મળી શકે.
આભ શેઠ પૌષધશાળા તરફ વિદાય થયા, પાંચસો અતિથિઓને આગ્રહ કરવાપૂર્વક સાથે લઈને જિનદાસ શેઠ ઘર તરફ વળ્યા, મંત્રીશ્વરને થયું કે, ખરેખર જેવું સાંભળ્યું
! છ જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૩
-
