________________
- જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૩
૧૧૦
સરદારે ફરમાન વાચ્યું. હવે એ શું બોલી શકે ? એ ફરમાનને પોતાના ખિસ્સામાં મૂકતા મૂકતા એણે બારે બાર હજાર ગુલામોની મુક્તિ જાહેર કરી દીધી. મુક્તિનો આ સ્વર ફેલાતા જ જંગલમાં મંગલ રચાઈ રહ્યું અને બધા જ કેદીઓ મેરુશાહની અભયના અવતાર' તરીકેની આરતી ઉતારવા માંડ્યા. ત્યારે મેરુશાહે સૌને કહ્યું કે, આ તો બાદશાહ હુમાયુની કૃપા છે. માટે મારા નહિ, એ બાદશાહના ગુણગાન બધે ફેલાવજો ! હું તો એમની ચિટ્ઠીનો ચાકર ગણાવું. મારા વળી ગુણ ગાવાના હોય ?
પાંજરામાંથી મુક્ત થયેલા પંખીઓની જેમ કિલકિલાટ કરતા બધા ગુલામો થોડી જ ઘડીઓમાં પોતપોતાના રસ્તે ચાલી નીકળ્યા. એ દશ્ય જોઇને મેરુશાહનો આનંદ સમાતો ન હતો. પણ એમને પાકી ખાતરી હતી કે, બાર હજાર ગુલામોની મુક્તિનો અંજામ પોતાના મોતમાં જ પલટાવાનો હતો ! કારણ કે આ રીતે ૧૨ હજાર ગુલામોને મુક્તિદાન એ કાંઇ સામાન્ય ગુનો નહતો ! આના વિપાક રૂપે પોતાને મળનારા મોતને સહર્ષ ભેટવા કાજે આ જાતના અભયદાનથી મળેલા પુણ્યના ગીત ગાતા ગાતા મેરુશાહ એક અપરાધી તરીકે સામે પગલે બાદશાહ પાસે જઈને ગુનો કબૂલી લેવા માગતા હતા. કારણ કે બીજાના મોતથી તેઓ જેટલા ડરતા હતા, એટલા જ પોતાના મોતથી તેઓ નીડર અને નિર્ભીક
હતા.
મેરુશાહે પોતાના માણસો સમક્ષ આ મુક્તિ દાનનો બધો ભેદ ખોલી દઈને કહ્યું કે, હું ‘અહિંસા પરમો ધર્મ'માં માનું છું. અને અહિંસા વીરોનું વ્રત છે. માટે જ વીરોચિત-મૃત્યુનો હું આશક છું. મારી ગણતરી મુજબ આ ગુનાની સજા રૂપે મને મોત મળવાનું જ છે. પછી મારે શા માટે એ મોતથી
