________________
વહેતું હતું અને એથી એમણે જે યશસ્વી કાર્યો કર્યાં હતાં, એના કારણે આમ જનતા એમના તરફ એ જાતનો અહોભાવ ધરાવતી અને અદબ જાળવતી કે, ભાયખલાના રસ્તે આવતી પેઢી-દુકાનોમાં બેઠેલા શેઠિયાઓ પણ ઊભા થઈ જઈને શેઠને નમ્યા વિના ન રહેતા. આ રીતે સૌનાં આદરમાન ઝીલતા ઝીલતા શેઠ આગળ વધી રહ્યા હતા. ત્યાં જ એમની નજર એ જાતના એક દશ્ય પર સ્થિર થઈ ગઈ કે, હૈયું હલબલી ઊઠતાં એમણે ઘોડાગાડીને એકાએક અટકાવી દીધી અને પોતાના ચોકીદારને આદેશ કર્યો કે, આ ગાય કોઈ પણ હિસાબે મરવી ન જોઈએ.
એક કસાઈ ગાયને ઢસડીને લઈ જઈ રહ્યો હતો. ગાયને લઈ જવાની એની રીત-રસમ જોતાં જ શેઠને ખ્યાલ આવી ગયો કે, કસાઈના હાથમાંથી આ ગાયને જો છોડાવવામાં નહીં આવે, તો એનું મોત નક્કી જ ગણાય. એમણે કસાઈને ઊભા રહી જવાનો સાદ પાડ્યો અને પડકાર્યો કે, આ રીતે ગાયને લઈ જતાં તને શરમ નથી આવતી? મારી નજરે હું આ ગાયને આવી નિષ્ફરતાથી લઈ જવાતી અને અંતે મોતને હવાલે થતી જોઈ શકું એમ નથી.
શેઠનો ચોકીદાર વફાદાર હતો. એણે કસાઈ પાસે જઈને કહ્યું કે, શેઠ કોઈ પણ હિસાબે આ ગાયને બચાવી લેવા માંગે છે. માટે રાજીખુશીથી આ ગાયને છોડી દે, તો સારી વાત છે. આ ગાયના પ્રાણ કરતાં પૈસા વધુ વહાલા હોય, તો મોં માગ્યા પૈસા આપવાનીય શેઠની તૈયારી છે.
કોઈ પણ રીતે ગાયને સોંપવાનીય કસાઈની તૈયારી ન જોતાં શેઠે હુકમ કર્યો કે, જેવા પડશે એવા દેવાશે. આ કસાઈ માને એમ નથી લાગતું. માટે ગાયને કસાઈ પાસેથી ઝૂંટવી લઈને બચાવી લઈશું તો જ એ જીવી શકશે.
8 જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૩
-
