________________
જેસિંગભાઈની વાત સાંભળતાં જ રાજમાતાને ગાયકવાડસરકારે નજીકના જ દિવસોમાં બહાર પાડેલો હુકમ યાદ આવ્યો અને એ બધી જ પરિસ્થિતિ પામી ગયાં. વળતી જ પળે એમણે કહ્યું :
“શેઠ ! સરકારની આ ભૂલ તરત જ સુધરી જશે. રાજ્યનાં ઢોર અને પ્રજાનાં ઢોર, આવો ભેદ પાડી જ ન શકાય. ઢોર એટલે બસ ઢોર. રાજા-પ્રજા સૌનાં ઢોર ચરી શકે, એ માટે તો ગામડે ગામડે ગોચરની પ્રણાલિકા ચાલી આવે છે. હું અત્યારે જ વડોદરા સંદેશો પાઠવી દઉં છું કે, ગામડે ગામડે આવેલાં ગોચરોનાં દ્વાર તમામ પશુઓ માટે ખુલ્લાં રાખવાં.”
રાજમાતાની આંખમાં હરખનાં આંસુ ઊભરાઈ આવ્યા. આવી જ ધન્ય દશા શેઠ જેસિંગભાઈની પણ હતી. આ આંસુ જાણે ગાયકવાડ સરકારની ભૂલનું પ્રક્ષાલન કરી રહ્યાં. એ દહાડે ગામજમણમાં ભાગ લેનારા તમામના આનંદનો પાર ન હતો. ગામ-જમણના માધ્યમે જાણે વડોદરા-રાજ્યના પશુઓનાં પેટ ઘાસચારાથી સંતૃપ્ત થઈ રહ્યાં હોય અને પશુઓ તૃપ્તિનો ઓડકાર લઈ રહ્યાં હોય, એવી અનોખી અનુભૂતિ સવિશેષ તો જેસિંગભાઈ શેઠે અને તમામ ગ્રામ-વાસીઓએ એ દહાડે માણી.
જેસિંગભાઈના જીગરમાં જલતી જીવદયાની એ જ્યોત, જેસિંગભાઈની વાડી રૂપે આજે પણ ઝગમગી રહી છે. એનાં અજવાળામાં કર્તવ્યની કેડી નિહાળીએ અને કદમ કદમ આગે બઢીએ.
- અઠ્ઠR જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૩
