________________
( १८९ )
* अथ श्री संघपट्टकः -
नेटला श्रीमंत तेमने छामे को एवा न्याय करीने ते जिन मंदिरनी चिंतादि करवानो या कालमां संभव नथी. माटे यमो क रीए बीए. इत्यादि न बोलवु केम जे दुषमा कालना दोषथी केटलाक श्रावक एवा हशे तो पण वीजा महात्मा पुरुष शुद्ध श्रद्धावते शोभता एवा श्रावक लोक था कालमां पण वे माटे तेज वात कही देखावे जे या कालमा केटलाक पुण्यशाळी श्रावक पोताना कुटुंबनी मार खामंबर सर्व, समर्थ एवा पोताना पुत्रने विषे नांखीने एटले सोंपीने जिनमंदिरादिकनी चिंतानेज निरंतर करता देखाय बे. माटे तेथे करीनेज ते जिनमंदिरादिकनी सेवादि अनुवृत्तिनुं कारण सिद्ध थशे. एटले जिनमंदिरादिकनी सार संभार राखनार श्रावक विद्यमान तेज शा वास्ते या कालना लिंगधारी यतिश्रो चैत्यनुं मिष लेने अनेक प्रकारना चारंजने करता सता फोगटज क्लेश पामेढे.
टीका: यदपि जो जेणेत्यादि तीर्थानुच्छित्तिहेतोरपवादासेवनेन चैत्यवासस्थापनं तदपि भवतोऽविदित सिद्धांता निमायतां प्रकटयति ॥ अन्यार्थत्वादस्य ॥ अत्र हि यः कश्चिद्यत्यादि - येन ज्ञानादिना गुणेनाधिकः येनच विनायत्संघादिकार्यं महत्तमं न सिध्ध्यति तेन तत्र स्वगुणवीर्यस्फोरणं विधेय मित्ययमर्थः । तथाह्येतत्तरार्द्धमेवं स्थितं ॥ सो ते तंमि को सवत्थामं न दावे इति ॥ अतोनैतस्मादपि जवदनिप्रेतसिद्धिः ॥
अर्थ:-वळी तें जे एम करूं जो जेणे इत्यादि वचने करीने तीर्थनो नच्छेद न थाय ए हेतु माटे अपवादनुं सेवन कर ए प्रकारे चैत्पवासनुं स्थापन कर्यु ते पण तारुं सिद्धांतना अभिप्रायनुं प्र