________________
28 अथ श्री संवपट्टकः
( ४०९ )
सृतास्वपि क्वचिच्तुनः पुचसंयमितरजोहरण वंदनं श्रूयते प्रत्युत दोन निमित्तागतसुनिवेषगीर्वाणादिदर्शने तदवंदनमेवोपलभ्यत इति ॥
अर्थः-वळी जे लोक प्रवाद परंपराए करीने श्रेणीका दिक राजाए रजोहरण देखी वंदन कर्यु ठे एम जे तुं कहुं हुं ते पा शास्त्र विरुद्ध निर्मूळ ए लोक वातोनी परंपरा ते कां प्रमाण नथी माटे ए तारुं कहेतुं जूटुंबे शास्त्रमां अनेक प्रकारे श्रेणिक राजानी कथा विस्तारवंत ने तो पण कोइ जगाए कूतराना पूढनी पेठे जाल्युं जे रजोहरण तेनुं वंदन संभळातुं नथी उलटुं एमज देखाय बे जे देवतादिकमुनि वेष धरीने दोन पमागवा निमित्ते आव्या तेमनुं वंदन न कर्यु ए प्रकारे श्रागमने विषे प्रसिद्ध देखाय बे.
टीकाः - यदप्यन्युपगमवादेन किंच जवत्वित्यादिना सांप्रतं सगुण निर्गुण विभागानवगमेन लिंगमात्रप्रणामप्रतिपादनं तदप्य विदित जिनागमस्य तेवचः ॥ यतोशेषविशेषविषय तथा जिनादिव झस्यै रिदानी मा नाम निश्चापि देहिनां मान साध्यवसाय स्तथाप्याकारें गितवाह्य क्रियादिनिरंतरंगः प्राणि परिणामः सामान्यतया तैरपि निश्चेतुं शक्यत एव। तथैव दर्शनात्॥
अर्थः-चळी जो पण लौकिकवादनो अंगिकार करीने एम कदाचित् वंदन होय, परंतु वर्त्तमानकाळमां सगुण निर्गुल विभाग जाएगा बिना केवळ लिंगमात्र देखीने प्रणाम करवो एवं जे प्रतिपादन कर्यु ते तो जिन परमात्माना श्रागमने न जाणतो एवो जे
પર