________________
कइ पण बोलवू जोइए नहि ॥ ३१ ॥ माटे हे ब्राह्मणो ! आहआं विचाररहित एवाओं आगळ बोलतां मने पण तेज दोष प्राप्त थाय छे, एथी खरखर हुं कई पण बोली शकतो नथी ॥ ३२ ॥ केमके जे कोई आगल पाछलनो विचार करे तेनी आगळ बोलवू; नहितो बीजानी आगळ बुद्धिमानोए बोलवू योग्य नथी ॥ ३३॥ आप्रमाणे कहीने मानोवेग चुप रह्या बाद एक आगेवान बाह्मणे कयुं के, हे भद्र ! एवं न कहो; हमारामां एवो कोईपण अविचारी नथी ॥ ३४ ॥ एवं न समज के, आवचारी पुरुषोना जेवो दोष आ विचारवान विद्वानोमां होय, केमके मनुष्योमा पशुओनो धर्म कदी होतो नथी ॥ ३५ ॥ तुं आभीर देशवालानी माफक हमने मूर्ख न समज, केमके कौवाना जेवा हंस कदी होता नथी ॥ ३६ ॥ हे भाई ? तुं कोई प्रकारनो भय न कर; आहआं सघळा ब्राह्मणो चतुर छे, योग्य अयोग्यनो विचार कर वावाळा विद्वान छे. तारी ईछा होय ते कहे ॥ ३७ ॥ जे वाक्य युक्तिथी ठीक होय अने सज्जन पुरुषानी समजमां आवे, एवं वचन बेफीकरथी कहो हपे विचारीने ग्रहण करीशुं ॥ ३८ ॥ आ प्रमाणे ब्राह्मणनां वचन सांभळोने जिनेन्द्र भगवानना चरण कमलोनो भ्रमर मिष्टभाषी मनोवेग कहेवा लाग्यो के, ॥ ३९ ॥ रक्त १, द्विष्ट २, मनोमूढ ३,बीजाना कहेवापर विश्वास करवावाळा हठयाहि ४, पित्तदूषित ५, आम्र ६, क्षीर ७, अगुरु ८,चन्दन ९, अने बालिस (मूर्ख) १०, आ दश प्रकारना मूर्ख छ ॥४०॥ ए सवळा पूर्वा पर विचार रहित पशुओना जेवा छे. तमे लोकोमां एवो जो कोई होय तो हुं मारी बात कहेवाने डरूं छु, ॥ ४१॥ मनुष्य अने तिर्यंचमां एटलोज भेद छे के, जे सघर्छ काम विचारपूर्वक करे ते तो मनुष्य अने विचार
