________________
१७०
प्रकरण १७ मुं.
ज्यारे ब्राह्मणोने निरूत्तर (निराश ) जोया त्यारे ते बन्ने विद्याधर पुत्र त्यांथी नीकळीने अनेक वृक्षोथी शोभीत पेला बागमां आव्या ॥ १ ॥ अने श्वेतांबरनो वेष छोडीने सज्जनसमान नम्रीभूत विचित्र फलवाळा एक झाड नीचे बेठा ॥ २ ॥ पछी जैनमत ग्रहण करवानी इच्छाथी पत्रनवेगे कह्यु केहे मित्र! ब्राह्मणोना शास्त्रो, कई वधारे बीजं पण संभळाव ॥३॥ त्यारे मनोवेगे कयु के-हे मित्र! ब्राह्मणोने त्यां धर्मादिकमां प्रमाणभूत एक वेदशास्त्र छे तेने ए लोक अकृत्रिम ( अपौरुषेय ) अने निर्दोष बताने छे, परंतु तेमां संसाररुपी वृक्षने वधारवावाळी हिसानुं प्रतिपादन करखें छे, तेथी ठग धूर्तानां अथवा निशाचरोनां शास्त्र समान समजीने उत्तम पुरुषो तेना उपर विश्वास करता नथी ॥ ४ ॥ ५ ॥ वेदमां कहेली हिंसाज जो धर्मर्ने कारण थई जाय, तो पछी वेदमां अने ठगोना शास्त्रमां कईपण फरक देखाय नहि ॥ ६ ॥ धर्मनुं प्रतिपादन करवाबाळा वेदमां अपौरुषेयतानु प्रतिपादन को छे, परंतु विचार करवाथी कोई प्रकारे पण अपौरुषेयता सिद्ध थती नथी॥ ७ ॥ केमके तालुकठऔष्ठादीथी उत्पन्न थयला वेदने अकृत्रिम केम कहि शके छे? जो एम कहवाशे तो सूत्रधारना बनावला महेलने पण अकृत्रिम मानवो पडशे ॥ ८ ॥ जो कोई कहे के ताल्वादिकतो वेदने उत्पन्न करवाबाळा नथी पण प्रकाश करवा छे, ए कहे, पण बनतुं नथी, केमके एमां कोई पण