Dharmpariksha

Author(s): Ishwarlal Karsandas Kapadia
Publisher: Mulchand Karsandas Kapadia

Page 229

२०९
॥ २७ ॥ जगतमां अनेक प्रकारना भय छे. ते माटे बुद्धिमानोए जेम बने तेम सदा जीवरक्षाज करवी जोइए ॥ २८॥
धर्मध्यान साधवाने माटे मूल कारण शरीर छे, अने शरीरनी रक्षा अन्नविना थती नथी, ते माटे धर्मात्मा पुरुषोए आहारदान पण हमेशां आप जोइए ॥ २९ ॥ ज्यारे दुकाळ पडे छे त्यारे अनेक माणसो क्षुधा शांत करवाने माटे पोताना आतिशय वहाला बाळ. कोने पण वेची देछे. माटे आहार पुत्रादिकथी पण वधारे बहालो छ ॥ ३० ॥ संसारी जीवोने माटे आ सर्वनाशी क्षुधा ( भूख ) रूपी दुःखथी मोटुं बीजूं कोईपण दुःख नथी. तेथी जेणे आहारदान आप्युं तेणे शुं नहि आप्युं ? अने आहारने नष्ट करवावाळाए शुं नहि हरण कर्यु ? ॥ ३१ ॥ अन्नदान मनुष्यने कांति, कीर्ति, बल, वीर्य, यश, धन, सिद्धि, बुद्धि, शम, संयम, धर्म वगेरे आपे छे. ए कारणथी जगतमां आहारदानी पुरुषज सुखी अने सुख आपवावाळा थाय छे ॥ ३२ ॥ जे शरीररक्षा करवानी शक्ति अन्नभक्षण करवामां छे, ते शक्ति सोना, माणेक, रत्नमां कदापि नथी. तेथीज परोपकारी जन मुनिओने रत्नादिक छोडीने अन्नदानज आप्या करे ॥ ३३ ॥ ज्यारे मुनिओ मोटा रोगथी पीडित थाय छे त्यारे तेओ ता करवामां असमर्थ थई जाय छे, ते माटे दानी पुरुषो ते तपस्वीओनी विघ्नकारक व्याधि दूर करवाने मात्रै विधिपूर्वक भोजनादिकनी साथे औषधनुं पण दान आप्या करेछे ॥ ३४ ॥ जे प्रमाणे जलमां मग्न पुरुष अग्निथी दुःखी थतो नथी, तेज प्रमाणे जे श्रावको रोगी योगीओने भक्तिपूर्वक औषधदान आपे छे, ते वात, पित्त, कफजनित रोगोथी कदापि दुःखी थता नथी ॥ ३५ ॥ .