________________
१२१
प्रमाणे ते ब्राह्मणी विद्या तेनी विद्यासाधनरुप जपादि क्रियाने नष्ट करीने पोतानी विक्रियाने संकोचीने चाली गई. ते ठीकज छे के निरर्थक पुरुषना आगळ कोई पण स्त्री रहेती नथीं ॥ ४८ ॥ ते पछी ते रुद्रे रात्रीना समये वर्धमान भगवानने श्मशानभूमिमां पद्मासनेथी ध्याना रुढ जोईने तेने विद्यारूपी मनुष्य समजीने मोटो उपद्रव क ॥ ४९ ॥ ज्यारे सवार थतां मालम पड्युं के एतो वर्धमान भगवान छे, त्यारे तेणे उदास थईने नमस्कारपूर्वक घणो पश्चाताप कर्यो अने तरतज तेमने पगे पडयो ॥ ५० ॥ ते जिनेन्द्र भगवानना स्पर्श मात्रथीज तेना हाथ मांथी विनयवानना मनथी पापना समान ते गधेडानुं मस्तक पडी गयुं ॥ ५१ ॥ हे मित्र ! गधेडानुं मस्तक कपायानो तो आ साचो इतिहास छे, परंतु मिथ्यात्वरूपी अंधकारथी अंधा थयेला पुरुषोए जुदाज प्रकारथी प्रसिद्ध करीने जगत्ना भोळा जीवाने बहकाव्या छे ॥ ५२ ॥
हे मित्र ! तने हुं फरी पण मोटुं कौतुक बतावुं छु, एम की मनोवेगे नग्नमुद्रायुक्त जैन मुनिनुं रुप धारण कर्यु अने पत्रनवेगने साथे लईने चतुर धर्मात्मा मनोवेगे पश्चिम तरफथी ते पटना नगरमा प्रवेश कर्यो अने ॥ ५३-५४ ॥ त्रीजी वादशालामां जईने ते ब्राह्मणोना मनमां वादी आव्यानी सूचना करवाने माटे वादसूचक घंट वगाडीने सोनाना सिंहासनउपर जईने बेठो ॥ ५५ ॥ जे प्रमाणे मेघनी गर्जना सांभळीने पोतानी गुफामांथी केसरीसिंह नीकळे छे, ते प्रमाणे पेला घंटनो अवाज सांभळतांना साथेज पक्षपातमां तत्पर सघळा ब्राह्मण पंडितो पोतपोताने घेरथी नीकळी पडया ॥ ५६ ॥ ते ब्राह्मणोए आवीने पूछयुं के - हे भद्र ! तमे हमारी साथे कयो वाद करवा चाहो छो ? त्यारे मनोवेगे कह्युं के हे
