________________
१२५
बाल अटकी गयो, जेने काढवामां असमर्थ थइने ते हाथी दुःखित अने विषण्णचित्त थइ त्यांज पडी गयो ॥ ८७ ॥ ते हाथीने जमीन उपर पडेलो जोईने में कयुं के रे दुर्मते ! रे शत्रु ! तुं हवे आहयांज मर, ए प्रमाणे कहीने हुं तो भय रहित प्रसन्नचित्त थइने पासेना नगरमां पहोंच्यो ॥ ८ ॥ ते नगरमां में एक अतिशय मनोहर जिनमांदर जोयुं. तरतन ते मंदिरमा जईने जिनेंद्र भगवाननां दर्शन करीने रस्ताना परिश्रमथी थाकेलो नागोज जमीन उपर सूइ में रात्री वितावी ॥ ८९ ॥ मने पहरेवाने कपडां कोण आक्शे? अने नग्न शरिर रहेतां मागी पण केवी रीते शकुं ? ए कारण मारा कुल आम्नायथी चाल्युं आव्यु. तप करवुज श्रेष्ठ छे, ए प्रमाणे बहु वखत सुधी विचार करीने हुं तेवोने तेवोज दिगंबर मुनि थइ गयो । ९० ॥ ते पछी अनेक पुर, नगर, गामोमां फरतां फरतां आज आपना आ विद्वजनोथी भरेला नगरमां आवी पहोंच्यो ॥ ९१॥ आ प्रमाणे में मारी मेळेज व्रत ग्रहण करवानुं कारण टुंकामांज आपने कही संभळाव्युं. विद्याधरनां आ वचन सांभळीनज ते सघळा ब्राह्मण हांसीथी प्रसन्न मुख थइने बोल्या ॥ ९२ ॥ हे दुमते ! हमे असत्य भाषण करवामां चतुर अनेक प्रकारना मनुष्य जोया छे परंतु तारा जेवो असत्य कहेवावाळो कोई पण जोयो नथी के जे मुनिव्रत धारण करीने पण जूटुबोले छे?।।९३॥ भिंडीना झाडनी डाली उपर कमंडळने राखg अने तेमां हाथीए प्रवेश करवो, फरवू अने नीकळg, आजसूधी आ त्रण लोकमां शुं कोईए पण जोयुं अथवा सांभळयुं छे? ॥ ९४ ॥ हे दुर्मते! कदाचित अग्निमां पाणी, शिलापर कमल, गधेडाने शीगडां, सूर्यमां