________________
पांच दीनार आप्या ॥ ३९ ॥ त्यारे ते हाली आ वातनो विचार करीने खेदरुपी अग्निना तापथी पश्चाताप करवा. लाग्यो. ते ठीकज के, ने अज्ञानताथी कार्य करवावाला छे, तेमनामां एवो कोण छे के तेने पाछळ्थी पश्चाताप न, थायः॥ ४० ॥ नो आ नाना ककडानुआटलं मूल्य मळ्युं, तो ते सघळा वृक्षोनु केटलं मुल्य मळते तेनी तो गणत्रीज नथी ॥ ४१ ॥ राजाए तो मने भंडारना जेवू खेतर आप्युं हतुं, परंतु में अज्ञानी पापीए फोकट तेनो नाश करी नांख्यो ॥४२॥ जो हुं ते वृक्षोनी यत्नथी रक्षा करते तो मने जीवन पर्यंत सुखनुं साधनरुप द्रव्य थइ जते ॥ ४३ ॥ आ प्रमाणे ते हाली कामथी पीडित वियोगांनी माफक अत्यंत कठिण पश्चातापथी बहु काल सूधी दुखी थयो ॥ ४४ ॥ जे मूर्ख घणा यत्नथी प्राप्त करेला द्रव्यनो नाश करी दे छे ते हालांनी माफक हमेशां दुर्निवार पश्चाताप करे छे ॥ ४५ ॥ ने नष्ट बुध्धिवालो पुरुष वस्तुमा सार असार जाणतो नथी, ते मेळवेलां सारां रत्ननो नाश करी दे छे ।। ४६ ॥ जे मूर्ख वस्तुना गुण अवगुणने विचारता नथी, ते आंकवानी खीलीने माट सोनाना हळथी पृथ्विने खेडे छे ॥ ४७ ॥ हे ब्राह्मणो ! तमारामां ते हालीना जेवो सारासारनो विचार न करवावाळा होय तो पूछवा छतां पण हुं कहेबाने डरूंछु ॥ ४८ ॥ हवे नहि मळी शके एवा अगुरुचंदनना वृक्षोनो नाश करवावाळा निर्विचारी मूर्खनी कथा कहुंछु ते सांभळो ॥ ४९॥
९। चंदन त्यागी मूर्खनी कथा। भोगभूमि समान सुखना आधार भूत मध्य प्रदेशमां एक वखते
