________________
धर्मात्मा पुरुष तेनी स्तुती करे छे ॥ २० ॥ बहु ते शुं कहिए. जेनी बरोबर वौजु कोइ थयुं नथी, एवा चक्रवर्ति नारायण बलभद्र वगेरे ने मोटा मोटा 'पुरुष थइ गया, ते सवळा गामोना प्रसादयीन. गौरववाळा थया छे ॥ २१॥
एसघळी वातो सांभळीने हालिए का के-महाराज ! मने तो कोइ एवं खेतर आपो के जेमां हमेशां खेती थइ शके, अने मां झाड खाडा वगेरे न होय ॥ २२ ॥ आ सांभळीने राजाए विचार कयों के ए. पोताना हित आहितने समजतो नथी ते ठीकज छे, गामडाना गमारोमा निर्मल बुद्धि क्याथी होय ? ॥ २३ ॥ ए पछी राजाए मंत्रीने आज्ञा करी के, हे भद्र ! एने अगुरु चंदननु खेतर आपी दो, जेथी ए जीवन पर्यन्त विस्तीर्ण चंदनना लाकडांने वेचीने सुखथी रहे ॥ २४ ॥ त्यारे मंत्रीर जइने हालीने कल्प वृक्षना जे, मन वांछित वस्तुने मामालाई चंदनना वृक्षथी भरेलु एक खेतर देखाडीने कद्दु के, महाराजे तने आ खेतर आप्युं छे. ॥ २५ ॥ ते खेतर आइने हालीए पोताना मनमा विचार कयों के, राजा घणो कंजुस छे. केमके वृक्ष रहित खेतर. मागवा छतां पण अनके वृक्षोधी भोलु खेतर आप्युं ॥ २६ ॥ में तो कुबेर समान अन्न उत्पन्न करवावाळु अंजन (सुरमा ) ना जेवू श्याम वर्ण वृक्ष खाडा रहित वीस्तीर्ण अने छिन्न भिन्न खेतर माग्युं हतु, अने रानाए तो बोजी तरहनुं वृक्षादि उपद्रवोथी भरेलु खेतर आप्यु ॥ २७ ॥ खेर ! हवे एज लइ लेवू जोइए, केमके जो राजा ए पण नहि आपते तो हुं शुं करते ! एनेज हुं ठीक करी लइश ॥ २८ ॥ आ प्रमाणे विचार करीने ते हालीए प्रसाद कहीने ते खेतर स्वीकारी लीधुं, अने
