________________
गयो ॥ ७४ ॥ बीजे दिवसे सपारमाज बादशाहे ते गाय आगळ एक पासण धरीने कयुं के हे कुलदेवता ! जे दिव्य आहार पेला वणिकने आपती हती, ते मने पण आप परंतु॥ ७९ ॥ मूर्ख कामिनी पुरुषनी आगळ चतुर विलासिनी नायिकासमान ते . गाय चुपचुपज उभी रही ॥ ७६ ॥ ज्यारे ते गायने गुपचुप उभेली जोइ त्यारे बादशाहे फरीथी कयुं के हे कुल देवता ! प्रसन्न थइने मने सुंदर भोजन आप. भक्तनी इच्छा पुरी कर ॥ ७७ ॥ फरी पण तेणीने गूपचुप उभेली जोइने बादशाहे विचार्यु के आजे तो ए एना शेठने संभारती हशे, माटे काले सवारे आपशे. वारु ! हे देवी, आज तो तुं निराकुलताथी रहे ॥ ७८ ॥ बाजे दिवसे पण ते गायनी पासे एक मोटुं वासण घरीने बादशाहे कयुं के हे देवी ! आज तो तुं स्वस्थ थइ गइ, हवे मने इंछित भोजन आप ॥ ७९ ॥ परंतु गाय तो चुपज उभी रही. ते बिचारी शुं आपे अने शुं बोले? आ प्रमाणे तेने चुप जोइने बादशाहे क्रोधित थइने नोकरो पासे ते गायने पोताना द्विपनी बहार काढी मुकावी ॥ ८० ॥ जुओ ! आ वादशाहनी केवी मूर्खता छे के जे एटली वात पण समजतो नथी के फक्त मांगवाथी कोइ गाये कदी काइने दूध आप्युं छे ? ॥ ८१ ॥ दूध आपती ते सारी गायने म्लेच्छ बादशाहे फोकट काढी मूकी. ते नीतिन छे, के मूर्खना हाथमां गयटु रत्न पण तथा जाय छे ॥ ८२ ॥ जो के पाषाणमा सोनुं छे, परंतु ते पाषाणमांथी काढवानी रीत जाण्याविना ते मेळवी शकातुं नथी, तेज प्रमाणे गाय पण विधिपूर्वक लीधा विना पोताना पासवें दूध कदापि आपी शकती नथी ॥ ८३ ॥ आ कार्य केवी रीते
