________________
બીમાર સાધુ
ચાલીશ ગાઉ દૂરના એક શહેરમાંથી દેદા શાહે ધંધાને વધારવા માટે અને ધંધાને કંઈક તેજલે બનાવવા માટે ઉત્તમ પ્રકારના ચોખાની સે ગુણી ખરીદી.
ગામમાં આવીને તેણે ચોખા વેંચવા માંડયા. પણ ભાગ્યની યારી ન મળી. સારી એવી ખોટ ગઈ.
નાના મોટા લેણદાર તો હતા જ. જે કે દેણું બહુ મોટું નહોતું. માત્ર બસો સોનૈયાનું પણ જ્યાં એક સોનૈયે નહોતો ત્યાં બસો સોનૈયાનું દેણું ભારે અકળાવનારું બની જાય.
એક રાતે તેણે પત્નીને કહ્યું : “વિમળ, બસ સોનૈયાનું દેણું થઈ ગયું છે. લેણદારે ઉઘરાણી કરે છે, હવે શું કરવું તે સૂઝતું નથી. મને થાય છે કે હાટડીમાંથી હાટ ન કર્યું હોત તો આવું કાંઈ બનત નહિ.”
સ્વામી, ચિંતા ન કરે. આપણી પાસે દરદાગીને ઘણે કંઈ છે નહિ. આ એક માળા ને એક વેઢ છે. જે એથી કંઈક દેણું પતાવી શકાતું હોય તે લઈ જજે.” વિમલશ્રીએ કહ્યું.
“વિમલ, સાત સોયાની કિંમતના તારા દાગીનાથી કશું પતે એમ નથી. એ કરતાં મને એમ લાગે છે કે હું ભાગ્ય અજભાવવા ઉજજ્યની જઉં.'
“ધન વગર ત્યાં જઈને ય શું કરશો ?”
મારા અક્ષર સારા છે...પાકું નામું આવડે છે. મને શું કોઈ શેઠિયાને ત્યાં મુનીમગીરી નહિ મળી રહે ?'
વિમલશ્રીએ કહ્યું : “સ્વામી, જે ભાગ્યને પ્રસન્ન થવું હોય તે અહીં શા માટે ન થાય ?'
તારી વાત સાચી છે. માનવી જ્યાં જાય છે ત્યાં પિતાનું ભાગ્ય સાથે જ લઈ જાય છે. છતાં કંઈક કરવું જ રહ્યું. દે. ૨
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
