________________
૩)
સુયં મે આઉસં!. આ ચમર તમારો આશરો લઈ મને મારી શોભાથી ભ્રષ્ટ કરવા આવ્યો હતો, તેથી મેં આ વજ તેની પાછળ મૂક્યું હતું, એમ કહી, ક્ષમા માગી. તે પાછો ફર્યો અને ઉત્તર-પૂર્વ ભાગમાં થોડે દૂર ગયા પછી ત્રણ વાર ડાબો પગ પૃથ્વી ઉપર પછાડી તેણે ચમરને કહ્યું કે,
હે અસુરેંદ્ર, અસુરરાજ, ચમર ! શ્રમણ ભગવંત મહાવીરના પ્રભાવથી તું બચી ગયો છે; હવે તને મારાથી જરા પણ ભય નથી”. આમ કહી તે ચાલ્યો ગયો.
ગૌ.– હે ભગવન્! પોતે હાથે ફેકેલી વસ્તુને તેની પાછળ દોડી દેવ પકડી શકે ?
મ– હા ગૌતમ ! વસ્તુને જયારે ફેંકવામાં આવે છે, ત્યારે તેની ગતિ ઉતાવળી હોય છે, અને પછી મંદ થઈ જાય છે; જયારે મોટી ઋદ્ધિવાળો દેવ તો પહેલાં પણ અને પછી પણ શીધ્ર ગતિવાળો હોય છે, તેથી તેને પકડી શકે છે.
ગૌ.– હે ભગવન્! તો પછી દેવેંદ્ર શક્ર પોતાને હાથે અસુરેંદ્ર ચમરને કેમ ન પકડી શક્યો?
મ.– હે ગૌતમ ! અસુરકુમારો નીચે બહુ શીઘે જઈ શકે છે અને ઉપર બહુ મંદ રીતે જઈ શકે છે; જયારે વૈમાનિક દેવો ઊંચે બહુ જલદી જઈ શકે છે, પણ નીચે બહુ મંદ રીતે જઈ શકે છે. એક સમયમાં શક્ર જેટલો ભાગ ઉપર જઈ શકે છે, તેટલું જ ઉપર જવાને વજને બે સમય લાગે છે; અને ચમરને ત્રણ સમય લાગે છે; પરંતુ અસુરેંદ્ર ચમર એક સમયમાં જેટલું નીચે જઈ શકે, તેટલું નીચે જવાને શકને બે સમય લાગે છે, અને વજને ત્રણ સમય લાગે છે.
હવે વજના ભયથી મુક્ત થયેલો, અને દેવરાજ શક્ર દ્વારા મોટા અપમાનથી અપમાનિત થયેલો, તથા શોકસાગરમાં ડૂબેલો અસુરેંદ્ર વિચાર કરવા લાગ્યો કે, શ્રમણ ભગવંત મહાવીરના
