________________
૧૩ દાવદ્રવનાં ઝાડ
અમુક સમુદ્રને કાંઠે ઘટાવાળાં, પત્ર, પુષ્પ અને ફળોથી લચેલાં તથા પુષ્કળ હરિયાળીવાળાં સુશોભિત એવાં દાવદ્રવ નામનાં ઝાડ ઊગે છે. સામાન્ય સમયમાં તો તે એકસરખાં ફાલફૂલે છે, તથા તેમાં કાંઈ તફાવત દેખાતો નથી પરંતુ તે દ્વીપમાં કોઈ કોઈ વાર ઇષત્ -પુરોવાત, પશ્ચાત્વાત, મંદવાત અને મહાવાત ચાલે છે; તે વખતે તેમનામાંનાં જાતવાન અને કજાતનો ભેદ જણાઈ આવે છે. કારણ કે તે વખતે કેટલાંક વૃક્ષો તો પહેલાં જેવાં હતાં તેવાં જ સુશોભિત તથા લીલાલૂમ રહે છે, ત્યારે કેટલાંક જીર્ણ થઈ જાય છે, કેટલાંક કરમાઈ જાય છે, અને કેટલાંક સૂકાં ટૂંઠાં જેવા થઈ જાય છે.
એ જ પ્રમાણે સાધુ-સાધ્વીઓનું પણ છે. સામાન્ય દિવસોમાં તો તે બધા સરખા જ જણાય છે. પરંતુ પારકાના પ્રસંગમાં આવતાં, કેટલાંક તો પોતાની સમતા કાયમ રાખી શકે છે, જ્યારે બીજાં કેટલાંક કાં તો નમી જાય છે, તો કેટલાંક ઊકળી જઈ સમભાવ ગુમાવી બેસે છે.
વળી બીજા તીર્થનાં સાધુ-સાધ્વીઓના કે શ્રાવક-શ્રાવિકાઓના સંસર્ગમાં તેમને આવવાનું થાય છે, ત્યારે કેટલાંક તો સહનશીલતા ગુમાવ્યા વિના નિર્ભય રહીને સાવધાનપણે બધું સહન કરી લે છે, પરંતુ બીજાં કેટલાંક ઊકળી જાય છે, ક્ષમાને કોરે મૂકી દે છે, અને વિષમભાવમાં વર્તે ગમે તે બોલી નાખે છે કે કરી નાખે છે.
(જ્ઞાતા. ૧-૧૧)
_
_
_
