________________
૧૯૨
સુયં મે આઉસં! ઊઠેલાઓના એંઠવાડવાળાં જ હતાં. તેઓ એવા પવિત્ર ચારિત્રવાળા હતા કે, કોઈના અંતઃપુરમાં તેઓ જતા તો કોઈને કશી શંકા જ આવતી નહોતી. તેઓ સ્થૂલ અહિંસા, બ્રહ્મચર્ય, સત્ય, અપરિગ્રહ અને અસ્તેયરૂપી “શીલવ્રતો"; મર્યાદિતક્ષેત્રમાં જ પ્રવૃતિ કરવી, ભોગોપભોગની વસ્તુઓની મર્યાદા બાંધવી, અને પ્રયોજન વિનાનો અધર્મવ્યાપાર ત્યાગવો,-એ રૂપી “ગુણવ્રતો'; રાગદ્વેષાદિથી વિરમવારૂપી ‘વિરમણવ્રત'; પાપકર્મ ત્યાગવાના નિયમરૂપી પ્રત્યાખ્યાનવ્રત'; ચૌદશ, આઠમ, અમાસ અને પૂનમે ઉપવાસ, બ્રહ્મચર્યપાલન, વગેરે રૂપી “પૌષધવ્રત', તથા શ્રમણ-સાધુને અન્નપાન, વસ્ત્રા-પાત્ર વગેરે આપવારૂપી “અતિથિસંવિભાગ -વ્રત બરાબર આચરતા હતા, તથા વિવિધ તપકર્મ વડે આત્માને ભાવિત કરતા વિહરતા હતા.
તે અરસામાં, મહાવીરની પહેલાંના જૈન તીર્થકર પાર્શ્વનાથના શિષ્ય ૫૦૦ સાધુ- ભગવંતો વિચરતા વિચારતા તુંગિકામાં આવી પહોંચ્યા; અને યોગ્ય સ્થળ શોધીને ઊતર્યા. તેઓ જાતિ, કુલ, બલ, રૂપ, વિનય, જ્ઞાન, દર્શન, અને ચારિત્રયુક્ત હતા; લજ્જાળુ, નમ્ર ઓજસ્વી, તેજસ્વી, પ્રતાપી અને કીર્તિમાન હતા; ક્રોધ, માન, માયા, લોભ, નિદ્રા, ઇંદ્રિયો, સંતો તથા
૧. એટલે કે અણુવ્રતો ૨. એ બધાં વ્રતોના વિગતવાર વર્ણન માટે જુઓ આ માળાનું યોગશાસ્ત્ર'
પુસ્તક, પા. ૨૦-પ૨. ૩. વાસિત કરવું, એકાગ્ર કરવું, ચિંતન કરવું વગેરે સામટા અર્થોમાં તે શબ્દ
જૈન સાહિત્યમાં વારંવાર વપરાય છે. ૪. તેમની વિશેષ માહિતી માટે જુઓ આ માળાનું અંતિમ ઉપદેશ' પુસ્તક,
પા. ૧૩૧. ૫. મનની સ્થિરતા-અડગવૃત્તિ-વાળા.
