________________
૧૬૪
સુયં મે આઉસં ! ધનમદ, એ ચાર મદ ન કરવા. જે એવા મદ નથી કરતો તે જ પંડિત છે અને ઉત્તમ સત્ત્વવાળો છે. ગોત્ર વગેરેથી પર થયેલા મહર્ષિઓ જ ગોત્ર વિનાની પરમ ગતિને પામે છે.
(સૂત્રકૃતાંગ ૧-૧૩)
૩. કેટલાક અભિમાની પુરુષો પોતામાં સાચી શક્તિ ન હોવા છતાં ખોટી બડાઈ કરે છે અને સામા માણસને પોતાના પડછાયા જેવો તુચ્છ ગણે છે; અથવા સંન્યાસી ભિક્ષુક થઈને પણ પોતાના બ્રાહ્મણ-ક્ષત્રિય- ઉગ્ર કે લિચ્છવી કુળનો ગર્વ કરે છે. તેવા મનુષ્યો સંન્યાસી છતાં ગૃહસ્થીનું આચરણ કરનાર કહેવાય. તેઓને મુક્તિ પ્રાપ્ત થવી અશક્ય છે. કારણ કે, દીર્ઘકાળ સેવેલા જ્ઞાન અને ચારિત્ર સિવાય જાતિ કે કુળ કોઈને બચાવી શકતાં નથી.
(સૂત્રકૃતાંગ ૧-૧૩)
૪. જે ભિક્ષુ સર્વસ્વનો ત્યાગ કરીને, તથા લૂખાસૂકા મળે તેવા આહા૨ ઉપ૨ જીવનારો હોવા છતાં, માનપ્રિય અને સ્તુતિની કામનાવાળો હોય છે, તેનો એ સંન્યાસ તેની આજીવિકા જ છે. તેવો ભિક્ષુ જ્ઞાન પામ્યા વિના જ ફરી ફરી આ સંસારને પામે છે. (સૂત્રકૃતાંગ ૧-૧૩)
૫. પદાર્થોમાં તીવ્ર આસક્તિ અને જગતનાં વંદનપૂજન એ કાંટો બહુ સૂક્ષ્મ છે, તથા મહાકષ્ટ કાઢી શકાય તેવો છે. માટે બુદ્ધિશાળી પુરુષે જગતના સંસર્ગનો ત્યાગ કરી, એકલા થઈ જવું, અને મન-વાણીને અંકુશમાં રાખી, સમાધિ અને તપમાં પરાક્રમી બનવું.
(સૂત્રકૃતાંગ ૧-૨) ૬. કોઈ પવિત્ર જીવન ગાળનારા ઉત્તમ સાધુને જોતાં જ
