________________
૧૧૨
સુયં મે આઉસં! શો અવિવેક કરવા તત્પર થયા છો ?'
મલ્લિની આ માર્મિક વાણી સાંભળી તે રાજાઓ શરમાઈ ગયા, અને પોતાનો અવિવેક દૂર કરી પોતામાં સવિવેક પ્રગટાવવા બદલ મલ્લિનો આભાર માનવા લાગ્યા.
મલ્લિએ પણ અવસર જોઈ, પોતાના વાકપ્રહાર ચાલુ રાખ્યા : “હે રાજાઓ ! મનુષ્યનાં કામસુખો આવા દુર્ગધયુક્ત શરીર ઉપર જ અવલંબેલાં છે. વળી તેનું બાહ્ય સૌંદર્ય પણ સ્થાયી નથી. જ્યારે તે શરીર જરાથી અભિભૂત થાય છે, ત્યારે તેની કાંતિ વિવર્ણ થઈ જાય છે, ચામડી નિસ્તેજ થઈ લબડી પડે છે, આંખો ઊંડી ઊતરી જાય છે, ડાચું મળી જાય છે, મુખમાંથી લાળ દદડે છે, અને આખું શરીર હાલતાં ચાલતાં થરથર કંપે છે. તેથી હે દેવાનુપ્રિયો! એ પ્રકારના શરીરથી નીપજતાં કામસુખોની કોણ આસક્તિ રાખે ? અને તેમાં મોહ પામે ? હે રાજાઓ ! આવા વિચારથી જ મેં એ બધાં કામસુખોની આસક્તિ તજી, દીક્ષા લેવાનું તથા આજીવન બ્રહ્મચારિણી રહી સંયમધર્મને અનુસરવાનું નક્કી કર્યું છે; તો તે વિષે તમારો શો વિચાર છે તે મને કહો.”
આ વાત સાંભળી રાજાઓએ નમ્રભાવે કહ્યું, ‘તારું કહેવું ખરું છે; તારા નિશ્ચયમાં વિપ્ન નાખવાની વાત તો ક્યાં રહી, અમે પણ તારા જ માર્ગનું અનુસરણ કરવા તૈયારી છીએ. આમ કહી તે મહાનુભાવ રાજાઓએ પોતપોતાની રાજધાનીમાં જઈ, પોતાના પુત્રોને રાજયભાર સોંપી, મલ્લિ પાસે પાછા આવીને તેની જેમ દીક્ષા લીધી અને ભિક્ષાત્ર વડે નિર્વાહ કરતાં કરતાં સંયમધર્મનું પાલન કરવા માંડ્યું.
(જ્ઞાતા. ૧-૮)
