________________
અભિષેક
ગયા અને પિતા અશ્વસેનને હાથ જોડીને વીનવી રહ્યા : “પિતાજી, મેં બધી વાત જાણી છે, અને એટલે જ હું સત્વર અહીં આપની સેવામાં ઉપસ્થિત થયો છું. મારી આપને વિજ્ઞપ્તિ છે કે કલિંગરાજને વશ કરવા જેવા નાના સરખા કામ માટે આપ જેવા સમર્થ રાજવીને પોતાને જવું પડે, તો તો આખા કાશીરાજ્યને શરમાવું પડે, અને આપે અમને આપેલ કેળવણી એળે જાય, માટે આ યુદ્ધનો ભાર વહન કરવાની મને અનુશા આપો !”
—
મંત્રીઓ અને રાજાજી સાંભળી રહ્યા.
અશ્વસેન રાજાનું દિલ આખરે એક પિતાનું દિલ હતું. એમનું મન આવા યુદ્ધના મેદાનમાં પોતાના કાળજાની કોર જેવા પ્રાણપ્યારા પુત્રને મોકલતાં કેમ ચાલે ?
એમણે ગંભીર બનીને કહ્યું : “વત્સ ! તારું શૌર્ય અમને પરમ સંતોષ આપે એવું છે. તારી કર્તવ્યભાવના અને તારો વિવેક પણ અમે જાણીએ છીએ. પણ આ તો લડાઈના મામલા. ન માલૂમ ક્યારે શું થાય ? માનવી ત્યાં જીવન અને મરણને ત્રાજવે ઝોલાં ખાય છે ઃ ખબર નહીં, ક્યારે કર્યું છાબડું નમી જાય ! અને વળી હજી તારી ઉંમર પણ કેટલી ? તને આવા જોખમી માર્ગે મોકલીએ તો દુનિયા અમને શું કહે ? અને તારે માટે શૌર્ય દાખવવાના દહાડા હજી ક્યાં વહી ગયા છે ?”
..
પણ પાર્શ્વકુમાર એમ માની જાય એમ ન હતો. એણે તો આગ્રહપૂર્વક કહ્યું : “પિતાજી, સિંહબાળને નાનીમોટી ઉંમરનાં બંધન નથી નડતાં. હું નાનો છું, છતાં આપનો અંશ છું. આ યુદ્ધ તો હું જ ખેલીશ. મારી આ પ્રાર્થના આપ નકારશો નહીં.
19
ન માલૂમ કુમાર પાર્શ્વના અંતરમાં શી શી લાગણીઓ રમતી હતી. એ લાગણીઓ રાજા અશ્વસેનના અંતરને સ્પર્શી ગઈ, અને એમણે કુમાર પાર્શ્વની માગણીનો સ્વીકાર કર્યો.
અને માતા વામાદેવીએ પણ પોતાના આ પનોતા પુત્રની માગણીનો હર્ષાશ્રુથી અભિષેક કર્યો અને આશીર્વાદ આપ્યા.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
