________________
જે જીવો પોતાના જીવનમાં રાગ-દ્વેષને ખતમ કરવાની સાધના કરે તે આત્માઓ ઉપરથી આ કર્મો છૂટા પડી શકે છે. સર્વ કર્મો છૂટા પડતાં આત્મા મોક્ષમાં પહોંચે છે તેનું પરમાત્માસ્વરૂપે પ્રગટ થાય છે.
જો જીવ અને કર્મનો સંબંધ અનાદિકાળથી છે, તો તે અનાદિ એવા જીવ અને જગતની જેમ અનંત રહેવો જોઈએ ને? એવો સવાલ ન કરવો. કારણ કે જે અનાદિ હોય તે અનંતકાળ સુધી રહે જ; તેવો કોઈ નિયમ નથી.
મરધી-ઇંડું-મરધીની પરંપરા અનાદિકાળથી ચાલતી હોવા છતાં ય જો કોઈ મરઘી ઇંડું આપ્યા પહેલાં જ મરી જાય તો તે મરઘીની પરંપરા તો બંધ પડી જ જાય. પિતા-પુત્રની ચાલી આવતી વંશપરંપરા પણ તેના તમામ દીકરાઓ બ્રહ્મચારી અવસ્થામાં મૃત્યુ પામે કે દીક્ષા લઈ લે તો અટકી જાય છે. મા-દીકરીની પરંપરા પણ કુંવારિકાવસ્થામાં તમામ દીકરીઓના મોત કે દીક્ષા થતાં અંત પામે છે. જેમ આ બધી અનાદિ પરંપરાનો અંત આવી શકે છે, તેમ અનાદિ એવા જીવ-કર્મના સંયોગનો પણ અંત આવી શકે છે. જયારે આ અંત આવે છે ત્યારે આત્માનો મોક્ષ થાય છે. જીવ શિવ બને છે. આપણે સૌએ આવા વિ જવાની સાધના કરવાની છે.
ભગવાન ભલે જગકર્તા નથી, છતાં ય ભગવાનના દર્શન, વંદન, પૂજન, સત્કાર, સન્માન રોજ અવશ્ય કરવા જ જોઈએ.
પરમાત્મા પ્રત્યેનો સમર્પણભાવ-ભક્તિભાવ-પૂજયભાવ પેદા કરવાથી આપણામાં રહેલો અહંભાવ નાશ પામે છે. તે અહંભાવના કારણે બંધાનારા-દુ:ખ અને દોષ પેદા કરનારા-કર્મો હવે નહિ બંધાય.
વળી પરમાત્મા પ્રત્યેનો આ વિશિષ્ટભાવ પૂર્વે બંધાયેલા કર્મોનો ઝડપથી પુષ્કળ પ્રમાણમાં નાશ કરશે. પરિણામે જીવનમાં દુઃખો નહિ આવે. પ્રભુભક્તિ નવું પુણ્ય કર્મ બંધાવશે. જેનાથી જીવનમાં સુખ પ્રાપ્ત થશે.
માટે, દુઃખને દૂર કરનારી, સુખને લાવનારી અને પરંપરાએ સર્વે કર્મોનો નાશ કરીને મોક્ષ આપનારી પરમાત્મભકિત ભાવવિભોર બનીને રોજ કરવી જોઈએ.
૧૨ ]
કર્મનું કમ્યુટર
