________________
વૃદ્ધિ થઈ ગઈ.
પણ ભગવાનના મુખે એક વાર સાતમી નરક અને બીજી વાર સર્વાર્થસિદ્ધવિમાન; આમ જુદા જુદા જવાબો સાંભળીને સંદિગ્ધ બનેલા શ્રેણિક હજુ કોઈ પૂછે તે પહેલાં તો આકાશમાં દેવદુંદુભી વાગી. દેવો નીચે આવ્યા. કારણ કે પ્રસન્નચંદ્રરાજર્ષિ કેવળજ્ઞાન પામ્યા હતા. શુક્લધ્યાનની ધારામાં આગળ વધીને તેઓએ ઘાતી કર્મોને ભસ્મીભૂત કરી દીધાં હતાં.
પુણ્ય કે પાપની પ્રશંસા કરવાથી જ તેના સમય-તીવ્રતામાં વધારો થાય છે ને પશ્ચાત્તાપ કરવાથી જ તેમાં ઘટાડો થાય છે, તેમ ન સમજવું. પણ પાછળથી પણ કોઈ સુંદર પુરુષાર્થ કરાય તો પુણ્યના સમય-તીવ્રતામાં વધારો અને પાપના સમય-તીવ્રતામાં ઘટાડો થાય છે. તથા આત્મા જો કોઈ અવળો-અશુભ પુરૂષાર્થ કરે તો પુણ્યકર્મના સમય-તીવ્રતામાં ઘટાડો અને પાપકર્મના સમય-તીવ્રતામાં વધારો થાય છે.
માટે જીવનમાં કોઈપણ પાપ થઈ જાય તો તેના સમય અને તીવ્રતામાં વધારો ન થાય તેની કાળજી કરવી જોઈએ. તે માટે તેના શાંતિકાળ દરમ્યાન ધર્મની વિશેષ આરાધના કરવી જોઈએ અને તે પાપની પ્રશંસા કે તેનો બચાવ ન થાય તેની કાળજી રાખવી જોઈએ. સાથે સાથે થઈ ગયેલાં તે પાપો બદલ તીવ્ર પશ્ચાત્તાપ પેદા કરીને, ગુરુભગવંત પાસે તેની આલોચના કરીને પ્રાયશ્ચિત્ત લેવું જોઈએ તથા ફરીથી તે પાપ ન કરવાનો તીવ્ર સંકલ્પ કરવો જોઈએ.
શ્રીકૃષ્ણ મહારાજાથી ૭મી નરકમાં જવું પડે તેવું કર્મ બંધાઈ ગયું હતું. પણ તેનો હજુ શાન્તિકાળ ચાલતો હતો. શાન્તિકાળ એટલે કે ગોલ્ડન પીરિયડ ચાલતો હતો, જે સમય દરમ્યાન પુરુષાર્થ કરીને આત્મા બાંધેલાં કર્મોમાં ધરખમ ફેરફાર કરી શકવાની શક્યતા ધરાવે છે.
અને ખરેખર તેમનો આ ૭મી નરકમાં લઈ જનારા કર્મોના શાન્તિકાળ દરમ્યાન ધરખમ ફેરફાર થયો પણ ખરો જ. અપર્વતનાકરણ લાગ્યું. જેના જોરે તે કર્મના સમય અને તીવ્રતામાં મોટો કડાકો બોલાયો.
બન્યું એવું કે બાવીસમા તીર્થપતિ શ્રી નેમીનાથ ભગવંત પધાર્યા. તેમના અઢાર હજાર સાધુઓને અપ્રમત્તપણે શ્રી કૃષ્ણ વાસુદેવે વંદન કર્યા. ગુરુભગવંત પ્રત્યે કેટલો બધો અહોભાવ તેમના હૃદયમાં ઊછળતો હશે કે જેના પ્રભાવે તેમને તમામ સાધુઓને વંદન કરવાની ઈચ્છા થઈ. તે ઈચ્છા પણ વાંઝણી નહોતી. તેમણે તેનો અમલ કર્યો. તે પણ વેઠ વાળીને નહિ. ઊભા ઊભા અપ્રમતપણે ઊછળતા બહુમાનભાવ સાથે. પરિણામે પૂર્વે બંધાયેલા તે ૭મી નરકમાં લઈ જનારા કર્મના સમય અને તીવ્રતામાં જોરદાર કડાકો બોલાયો.
આઠ કરણ 2 ૧૫૧
