________________
છે? શું તું ખાતરીપૂર્વક પુરાવા સાથે કહી શકે ખરો કે આજે હું નથી જ મરવાનો !
સોમવારે કે મંગળવારે, આજે કે કાલે, ઘરમાં કે બજારમાં, રસોડામાં કે સંડાસમાં, ગમે તે સ્થળે, ગમે તે સમયે મોત આવવાની, જો શક્યતા હોય અને તે મૃત્યુ સમયની
જ્યારે આપણને જાણ જ નથી, ત્યારે મૃત્યુની પૂર્વેક્ષણની પણ ખબર શી રીતે પડશે? પરિણામે ધર્મારાધના તે ક્ષણે જો ન થઈ તો આખી જિંદગી મોજમજા કરીને જે પાપોનાં પોટલાં બાંધ્યાં છે તેનાં પરિણામો ભોગવવા દુર્ગતિમાં ગયા વિના નહિ ચાલે તે નિશ્ચિત હકીકત છે.
વળી કદાચ કોઈક જયોતિષીએ સાચી આગાહી કરી હોય અને તેની બધી વાત સાચી પડતી હોય અને તેના કારણે મોત ક્યારે આવશે તેનો નિર્ણય થઈ શકતો હોય તો ય જેને આખી જિંદગી ધર્મારાધના કરવાનું મન નથી થયું તેને છેલ્લી ક્ષણે વળી ધર્મારાધના કરવાનું મન શી રીતે થશે?
અરે ! કોઈ તે સમયે ધર્મારાધના કરાવશે તો પણ તે વખતે તે કરવી ગમશે ખરી ?
સવારે પેટ સાફ આવ્યા પછી, છાપું વાંચ્યા બાદ, ચા-નાસ્તો કરીને, ખુશનુમા પવનમાં, પલંગમાં બેઠાં બેઠાં પણ ૧૦૮ નવકાર ભાવવિભોર બનીને જે ગણી શકતા ન હોય; અરે ! એકાદ નવકારમાં પણ લીન જેનાથી બની શકાતું ન હોય તે વ્યક્તિ
જ્યારે હોસ્પિટલમાં હશે, નાક-મો-પેટ ઉપર નળીઓ લગાડેલી હશે, સપ્ત પીડા અનુભવાતી હશે, સાડા ત્રણ કરોડ રૂંવાડાંમાંથી આત્મપ્રદેશો બહાર નીકળવા ખેંચાઈ રહ્યા હશે ત્યારે વેદનાની પારાવાર વ્યાકુળતામાં નવકારમાં લીન શી રીતે બની શકશે? તે વખતે શુભભાવ શી રીતે ટકી શકશે?
તેથી “ઘડપણે ગોવિદ ગાઈશું” વાતને કાયમ માટે ભૂલી જઈને વર્તમાનના પ્રત્યેક સમયને પરમાત્મભક્તિથી સભર બનાવવો જોઈએ. પ્રત્યેક પળ ધર્મારાધનાયુક્ત કરવી જોઈએ.
વળી, આપણા આત્મામાં ભૂતકાળમાં બાંધી દીધેલાં અનંત કર્મો છે, જેનો હજુ શાન્તિકાળ ચાલી રહ્યો છે.
મરવાની પૂર્વ ક્ષણે ધર્મારાધના કરીને, શુભભાવથી તેને શુભકર્મોમાં ટ્રાન્સફર કરી દઈશું એવું વિચારીને જો અત્યારે ભોગસુખોમાં બેફામ બનાય, ધર્મારાધનાની ઉપેક્ષા કરાય, અર્થ-કામના રસિયા બનાય, તો દુઃખી દુઃખી થયા વિના નહિ રહીએ. કારણ કે જે અશુભકર્મો આત્મા ઉપર જામ થઈને હાલ શાન્તિકાળમાં પસાર થઈ રહ્યા છે, તે બધાનો શાન્તિકાળ આપણા મૃત્યુ પહેલાં પૂર્ણ નહિ જ થાય તેની આપણને
આઠ કરણ C ૧૩૯
