________________
પોતાની સામે જોઈ રહ્યું છે ! ભરસભામાં સ્ટેજ ઉપર પોતાની મશ્કરીઓ થઈ રહી છે, છતાં કોઈ અટકાવતું નથી ! અરે ! બધા તેમાં સાદ પુરાવે છે ! ખડખડ હસે છે !!! દરજણને તો બરાબર ખીજ ચડી. દરજીને કહે છે : “શું જોયા કરો છો ? ઊઠો-ઊભા થાઓ.. તમારી ને મારી આ ભવૈયાએ ઇજ્જત લીધી તો ય તમને કાંઈ થયું નથી ! આ લોકો તેનામાં સાદ પુરાવે છે ને આપણી સામે જોયા કરે છે. ચાલો આપણે અહીંથી રવાના થઈએ.”
દરજી પણ ગુસ્સે તો ભરાયેલો હતો જ. પણ શરમનો માર્યો ઊભો થઈ શકતો નહોતો. પત્નીના શબ્દોએ તેનામાં બળ પૂર્યું. ઊભો થઈને પત્નીની સાથે તે ચાલવા લાગ્યો.
પેલો ભયો દરજી-દરજણ તરફ જ જોઈ રહ્યો હતો. જોરથી બોલી ઊઠ્યો, “અરે ઓ દરજીભાઈ ! આ ચાલુ ભવાઈમાંથી ઊઠીને ક્યાં ચાલ્યા? આ કાંઈ તમારી ભવાઈ નથી ચાલતી હોં !”
આ શબ્દો સાંભળતાં જ બધાની નજર એકીસાથે દરજી તરફ મંડાઈ...હવે દરજીને-આવી રીતે ભરસભામાં પોતાનું અપમાન થતું જોઈને વધારે ગુસ્સો ચડ્યો. આવેશમાં તેનાથી બોલાઈ ગયું.. તું અને આ ગામના લોકો સમજે છે શું? હવે તો નથી મારે તમારી ભવાઈ જોવી કે નથી હું હવે આ ગામમાં રહેવાનો ! હું તો આ ચાલ્યો....”
ઘરે જઈને, ગામ છોડવાની તૈયારી. તેણે શરૂ કરી દીધી. ગાડું ભરાવા લાગ્યું.
આ બાજુ ભવાઈમાં ભંગ પડ્યો. દરજીની ગામ છોડીને જવાની વાત સાંભળીને સન્નાટો ફેલાયો. આ ગામમાં આ દરજી સિવાય બીજો તો કોઈ દરજી હતો જ ક્યાં? મુખીએ દરજીને ઘરે જઈને કાલાવાલા કર્યા, પણ આ તો વટનો કટકો ! પકડેલું ગદ્ધાપૂંછ છૂટે શી રીતે ? ““પેલા ભવૈયાએ ગામ વચ્ચે મારું અપમાન કર્યું. તમે બધાએ તમાસો જોયો. મશ્કરીઓ કરી. અને હવે કહો છો કે ગામમાં રહો.. શું કરે તમારા ગામમાં રહીને ? હું તો આ ચાલ્યો.” મુખીને સંભળાવી દઈને દરજીએ તો ગાડું હંકાર્યું.
મુખી પહોંચ્યો પેલા ભવૈયા પાસે. “ભાઈ ! તમે તો ગામને મોટું નુકશાન કર્યું. આ દરજી ગામ છોડીને જાય છે. હવે અમે શું કરશું?”
ભવૈયો મુખીને ધરપત આપીને કહે છે કે, તમારી ઇચ્છા દરજીને ગામમાં રાખવાની છે ને? તેમાં ગભરાવાની શી જરૂર? મને ટૂંકો રસ્તો બતાડો. હું હમણા જ દરજીને પાછો ગામમાં મોકલું છું.”
૮૪ D. કર્મનું કમ્યુટર
