________________
યુe
૨૦.
@ @@@ @
હથીયારોથી જીતાય તેમ છે નહિ.' આથી શત્રુધ્ધ તેજ વખતે અર્ણવાવર્ત ધનુષ્યનું અને અગ્નિમુખ બાણોનું સ્મરણ કર્યું.
આપણે જોઈ ગયા છીએ કે, અયોધ્યાથી નીકળતા પહેલાં, શ્રી લક્ષ્મણજીએ તે અર્ણવાવર્ત ધનુષ્ય અને અગ્નિમુખ બાણો, શત્રુધ્ધને આપ્યાં હતાં. શત્રુઘ્ન સ્મરણ કરતાંની સાથે જ તે ધનુષ્ય તથા બાણો તેને પ્રાપ્ત થઈ ગયાં અને તે પ્રાપ્ત થતાંની સાથે જ ધનુષ્યને ચડાવીને અગ્નિમુખ બાણો વડે શત્રુઘ્ન શિકારી જેમ સિંહને ઘાયલ કરે, તેમ રાજા મધુને ઘાયલ કર્યો.
મધુરાજાની અંતિમ સમયની વિચારણા આ સમયે મધુરાજા ઘાયલ થયા બાદ વિચાર કરે છે કે શુને પાળો ન મેડયાન્ન્ન્ન હતો નર્મ[[[નઃ ?’
"મારા મિત્ર ચમરેન્ડે આપેલું ફૂલ મારા હાથમાં આવ્યું નહિ અને આ શત્રુઘ્ન મારાથી હણાયો નહિ ! પોતાના પરાજય ઉપર પોતે શોક કરે છે. આવા પરાક્રમી રાજાને પરાજય સાલે એમાં નવાઈ નથી પણ આ બુદ્ધિ સારી તો નથી જ. દુશ્મન હણાયો નહિ, એ વિચાર ખરાબ જ છે. પણ રાજા મધુ પુણ્યવાન છે. એની વિચારસરણીને પલ્ટો ખાતાં વાર લાગતી નથી. પોતાનો અન્તકાળ નજદિક છે, એમ રાજા મધુ સમજી જાય છે. અને એથી જીંદગીમાં કરવા લાયક ક્યો ન કરવા બદલ રાજા મધુના હૃદયમાં પરિતાપ જન્મે છે. એટલે ફરીથી એ વિચારે છે.
સીતાબે કલંક ભગ-
@
@
"गतं मम मुधा जन्म, जिनेन्द्रो न यदर्चितः । diારિતાનિ ન થ્રત્યાતિ, હૃત્ત પાસેy નો મયા ? ”
“રાજા મધુને લાગે છે કે, પોતે પોતાનું જીવન નિરર્થક ગુમાવી દીધું ! કારણકે, ન તો શ્રી જિનપુજા કરી, ન તો શ્રી જિનચૈત્યો બંધાવ્યા અને ન તો સુપાત્રમાં દાન દીધું ! શ્રી જિનેશ્વરદેવને જો સારી રીતે મેં પૂજ્યા હોત, મારી શક્યતા મુજબ મેં જો શ્રી જિનમદિરો બંધાવ્યા હોત અને સુપાત્રોમાં જો મેં દાન દીધું હોત, તો જ મારો આ જન્મ સફળ થાત, આવું રાજા મધુ અંતિમ અવસ્થામાં ચિત્તવે છે. મધુ રાજાનો જીવ જો ઉત્તમ ન હોત, તો પ્રાણ જવાની તૈયારી વખતે અને તે પણ આવી હાર ખાધા પછીથી, આ જાતિની વિચારણા તેને આવત ખરી ? નહિ જ, પણ આ તો સદ્ગતિગામી આત્મા છે, એટલે એને આવા વખતે પોતાનો જન્મ ફોગટ ગુમાવ્યાનો વિચાર આવે છે."
@
છે
કે :
@
