________________
એવા નાયકોની પૂંઠે તણાનારી પ્રજા સુખી નથી થતી, પણ દુ:ખી જ થાય છે. એવા નાયકોનો ત્યાગ અગર તો એવાઓનું કહેવાતું જિતેન્દ્રિયપણું, એ પણ એક પ્રકારનું મોહનું જ તાંડવ છે. સમ્યગ્દષ્ટિ આત્માઓને એથી આનંદ કે આશ્ચર્ય થાય જ નહિ. આજે તો બેકારોને બહેકાવાય છે અને દુ:ખીઓને વધારે દુઃખ સાંપડે એવી સલાહ અપાય છે. વર્તમાનમાં ઉન્મત અને દંભી આદમીઓ દ્વારા, ઉન્મતવાદ પ્રસાર પામી રહ્યો છે. અને અજ્ઞાન પ્રજા લોભની મારી એની પૂંઠે ઘસડાઈ રહી છે. આપત્તિમાં ધર્મ શરણરૂપ છે. એ વાત ભૂલાતી જાય છે અને આપત્તિના નામે ધર્મસ્થાનોને જ તાળા દેવાની વાતોનો પ્રચાર વધ્યે જાય છે. ધર્મના યોગે કેટલાક કર્મો તો ક્ષીણ થઈ જાય છે અને ક્ષીણ ન થાય તેવા પણ નિકાચિત કર્મોનો ઉદય : આત્માને પામર બનાવી શક્તો નથી. આપત્તિ વેળાએ તો ધર્મની આરાધનામાં વિશેષપણે પ્રવૃત્ત થવું જોઈએ. એને બદલે પાપના માર્ગે પ્રવૃત્ત થવું, એ તો આપત્તિને વધારવાનો જ ધંધો છે. પોદ્ગલિક અર્થની સિદ્ધિને અનુલક્ષીને કરવામાં આવેલું તોફાન કે તે માટેનો ઘોંઘાટ એ આપત્તિ નિવારનાર છે, એમ માનનારા અને મનાવનારા તો, આ જગતના હિતસ્વીઓ નથી. પરંતુ હિત સંહારકો જ છે.
ધર્મને પામેલો દુઃખમાં રીબાય નહિ ખરેખર, જે અવસ્થામાં કોઈનુંય કાંઈ ચાલી શકતું નથી, તે અવસ્થામાં પણ એક ધર્મ જ એવો છે કે, જે સુખનો અનુભવ કરાવી શકે છે. જે સમયે મોટામાં મોટું લશ્કર, અનુભવીમાં અનુભવી હકીમો અને વિપુલમાં વિપુલ ઋદ્ધિ આદિ પણ કાંઈ જ કરી શકતાં નથી, તેવા સમયે પણ ધર્મ આત્માને અજબ શાન્તિ આપી શકે છે. દુષ્કર્મના ઉદયે પૃથ્વીનો શહેનશાહ પણ એવા રોગનો ભોગ થઈ પડે છે કે, સારામાં સારા ગણાતા વૈદ્યો, હકીમો કે ડૉકટરોનો એકપણ ઉપચાર સફળ નિવડતો નથી. આવા સમયે, જો તે શહેનશાહ ધર્મને પામેલો હોય છે તો રીબાતો નથી. તે દુર્ગાનથી ઉન્મત્ત બનવાને બદલે, શુભ ધ્યાનથી શાન્તિને અનુભવી શકે છે. ધર્મથી તત્કાલ રોગ મટી જાય છે અગર બીજી આફતો ટળી જાય છે એમ નથી; કારણકે ધર્મ પામતા પૂર્વે ૧૪પ
અિધ્યત્તમાં શરણય એક ઘર્મ જ છે ..........૬
இது இல் இஇஇஇஇஇஇது
