________________
Le@
૧૩૦
....સીતાને કલંક....ભાગ-૬
રામચન્દ્રજીને જણાવી. શ્રી રામચન્દ્રજી કહે છે કે ‘આ ઠીક નહીં... બસ આટલું કહેતાંની સાથે જ શ્રીમતી સીતાજીનું હૃદય ભરાઈ જાય છે. શ્રીમતી સીતાજી વેદનાપૂર્ણ સ્વરે બોલી ઉઠે છે કે ‘રાક્ષસદ્વીપમાં મારે વસવું પડ્યું તે છતાંય ભાગ્યને હજું સંતોષ થયો નથી ? આપના વિયોગથી ઉત્પન્ન થયેલું જે દુ:ખ, તેનાથી પણ અધિક દુ:ખને શું હજું તે આપશે ? આ નિમિત્ત અન્યથા થાય એમ લાગતું નથી. જુઓ કે, શ્રીમતી સીતાજીની વાણીમાં કેટલી બધી પીડા છે ? કેટલી બધી ભીતિ છે ?
આપત્તિના સમયે સમાધિ જળવાય તે રીતે રહો ! આપત્તિ તો આવશે ત્યારે આવશે, પણ ‘આપત્તિ આવશે' એવો ખ્યાલ માત્ર પણ કેવી આપત્તિને ખડી કરી દે છે ? મૂંઝાયે કે ગભરાયે અવશ્ય આવનારી આપત્તિ કાંઈ થોડી જ આવતી અટકી જાય છે ? જ્યારે મૂંઝાયે કે ગભરાયે આપત્તિનું આવાગમન અટકાવી શકાતું નથી, તો પછી આપત્તિ આવ્યા પહેલા ખેદ પામવો, દુ:ખ અનુભવવું, હાય, હાય, શું થશે ? એમ કરવું, એથી ફાયદો શો ? એવી મૂંઝવણ અને ગભરામણ દુ:ખમાં ઘટાડો કરતી નથી, પણ દુ:ખમાં વધારો કરનારી જ નિવડે છે. આપત્તિ આવવાની છે, એમ જાણીને તો સાવધ બની જવાનું હોય. એ આપત્તિના સમયે આત્મસંપત્તિ રગદોળાઈ જાય નહિ, તેની વિશેષ કાળજી કરવી જોઈએ, આવેલ આપત્તિના નિમિત્તે આત્મસંપત્તિને સવિશેષ પ્રગટાવી શકાય, એવો પ્રયત્ન કરવો જોઈએ અચાનક આપત્તિ આવે તો તૈયારી કરવાનો સમય ન રહે, પણ જો પહેલેથી જ ખબર પડે તો તો તેવા સમયમાં સમાધિ જળવાઈ શકે એવી જોગવાઈ થઈ શકે, પણ એ કોને માટે ? વિવેકીને માટે ! અવિવેકી તો આપત્તિ આવવાની છે, એમ જાણીને જ મૂંઝવણમાં ને મૂંઝવણમાં અધમૂઆ જેવો થઈ જાય. કેટલીકવાર તો, આપત્તિ કરતા પણ આપત્તિ આવશે એ વિચાર મોટી આપત્તિરૂપ બની જાય છે. કેટલાકો તો એવા વિચારોમાં ને વિચારોમાં જ પાગલ બની જાય છે. એટલે એવી મૂંઝવણ અગર તો ગભરામણ આ લોકની કે પરલોકની ઉભયદૃષ્ટિએ એકાન્તે હાનિકારક જ છે. આથી જગતના જીવ માત્ર
