________________
પૂજયશ્રી: એ દુ:ખ શાથી થાય ? સભા : દયા આવે એથી. પૂજયશ્રી દયાની વાતને અલગ રાખો. એ સિવાય ?
સભા : એ સિવાય તો કોઈ મરે અને કોઈને દુઃખ થાય એ ન બને.
પૂજયશ્રી : ત્યારે મરણ એ દુ:ખનું કારણ હોવા છતાંય, તમે જ્યાં મરનારને કોઈ એટલે પર માનો છો, ત્યાં દયાના કારણ સિવાય તમને દુ:ખ થતું નથી, એ વાત નિશ્ચિત જ છે ને ?
દુઃખનું કારણ મમત્વનું બંધન ! સભા : આ વાતને મારા પ્રશ્ન સાથે સંબંધ ?
પૂજયશ્રી : હમણાં સમજાશે. પરાયું કોઈ મરણ પામે તો દુ:ખ ન થાય અને પોતાનું માનેલું કોઈ મરે તો દુ:ખ થાય, ત્યારે એ દુ:ખને ઉત્પન્ન કરનાર મરણ છે કે મમત્વ છે, એ વિચારવા જેવું છે. જ્યાં મમત્વ નથી ત્યાં દયાભાવના પ્રગટે એ જુદી વાત છે; કોઈ ઉપકારી જાય અને એથી દુ:ખ થાય એ જુદી વાત છે પણ એ સિવાય તો, જેના પ્રત્યે મમતા નથી તેના મૃત્યુથી પણ દુ:ખ થતું નથી, એ નિશ્ચિત વાત છે ને ? પુત્ર-પુત્રીનું મરણ, માતા-પિતાદિનું મરણ, સંબંધિઓનું મરણ મોહના ઘરનું દુ:ખ ઉપજાવે છે, કારણકે ત્યાં મમત્વ બેઠું છે. ત્યારે એ દુ:ખમાં મુખ્ય કારણ મરણ છે કે મમત્વ છે ?
સભા: મમત્વ.
પૂજ્યશ્રી : એ મમત્વ નીકળી જાય એટલે તેવા મરણના કારણે પણ મોહના ઘરનું દુ:ખ ઉત્પન્ન થવા પામે નહિ, એ સુનિશ્ચિત વાત છે.એ જ રીતે પોતાના શરીર ઉપરનું મમત્વ પણ ટળી જાય તો ?
સભા: તો શરીરના દુ:ખે પણ દુ:ખી ન થવાય. પૂજ્યશ્રી : અહીં એક વાત સમજી લેવાની છે.
પોતાના શરીર ઉપર આફત આવે, પોતાનું શરીર રોગથી ઘેરાય. એવા સમયે સમભાવ ટકાવવા માટે સહનશીલતાની ખૂબ જ અપેક્ષા રહે છે. સામર્થ્યહીન જીવો તેવા અશુભોદય સમયે અસમાધિમયતાને પામી જાય, એ અસંભવિત વસ્તુ નથી. એવા
..સતદેવને સ્વપ્ન અને અષ્ટ નિવારણનો ઉયય....૫
இல்இ இ இ இஇஇஇஇஇஇது
૧૩૩
