________________
એ પંચાંગી. એમાં સંપૂર્ણ શ્રધ્ધાવાન્ તે સાધુ-સાધુ, શ્રાવકશ્રાવક, શ્રાવક શાસ્ત્રશ્રવણ કરે. વિવેક કરી હેય (ત્યાજ્ય), ઉપાદેય-(ગ્રહણ કરવા ગ્ય)ને ભેદ કરે. કિયા અનુષ્ઠાનમાં સદા તત્પર રહે.
સત્ય શું? અનંતજ્ઞાની સર્વજ્ઞ ભગવંત શ્રી અરિહંતે વિશ્વ કલ્યાણ માટે ફરમાવી ગયા છે તે. સારાએ વિશ્વને રિબાતું શ્રી તીર્થકર દે જુએ છે. ઈંદ્રાદિક દેવે સ્વર્ગમાં પણ સંપૂર્ણ સુખી નથી. તેમને પણ ત્યાંથી એવી મનુષ્ય કે પશુપક્ષમાં જન્મ લેવા પડે. જન્મ-મરણ એટલે દુઃખની ખાણ. આધિ-વ્યાધિ-ઉપાધિની ત્રિવિધ આગ. રાગ કરે ઘણું માગ. દ્વેષ કરાવે ઘણા વેષ. કોઈ કાળે સર્પ. લોહીને ઝેરી બનાવી દે, માન સાન ભૂલવે, માયા છૂપી નાગિણી, લોભને ભ નહિ. સાગરને મર્યાદા ખરી, લોભને નહિ, કામ-વિષયેચ્છા તન-મન-ધન-પ્રાણ અને આત્મા પાંચેની ઘાતક. આગામી ભવમાં દુઃખના ડુંગર ખડા કરે. આ ભયંકર-ભૂડ સંસાર. એને ત્યાગ એ જ શ્રેયસ. સંસારત્યાગ એટલે ? લક્ષ્મીની લાલસા, કીતિને મેહ, સગા-વહાલાનો સબંધ એ સર્વને છેડો. પંચમહાવ્રતધારી સાધુ બનવું, ન બનાય તે ? બનવાની ભાવના રાખી પ્રયત્ન કર્યો છે. તે માટે શ્રાવકના ૧૨ વ્રતાદિનું પાલન કરવું. સાધુઓની નિર્દોષસૌમ્ય-શાંત ભક્તિ કરવી. આ પ્રમાણે “સંસાર ભંડે મક્ષ એકજ રૂડે,” આ જીવન સૂત્ર. આ સૂત્રે બંધાણે તો ગૃહસ્થપણામાં પણ સર્વ વાતે સુખી. દુઃખમાં દુર્યાન નહિ. સુખમાં સાગર જેવા ગંભીર, મન-મેક્ષમાં, દેહ-સંસારમાં, આત્મા સાધુ પણા માટે તલસતો. નવતત્ત્વાદિને અભ્યાસ કરતે.
