________________
બત્રીશી-૧૩, લેખાંક-૭૨
૭૭૫ અચરમાવર્તિમાં રહેલો હોય એની વિષયેચ્છા પર આમાંની કોઈપણ રીતે ઘા પડતો નથી. પણ એ જીવ તો ધર્મોપદેશને યોગ્ય જ હોતો નથી.)
કરુણાસાગર ગીતાર્થ ગુરુભગવંત આ વાસ્તવિકતાને સુપેરે જાણતા હોય છે. જીવની વિષયેચ્છાનો પણ આ રીતે લાભ ઉઠાવી લેવા માગે છે કે, એ બહાને પણ જીવને ધર્મમાં જોડવો, એનો પાયરસ તોડવો... ને એ ધર્મ જ પુનઃ પુનઃ વારંવાર કરવાથી એની વિષયેચ્છાને તોડતો રહેશે જે એક દિવસ જીવને વિષયેચ્છાના વળગણથી મુક્તપણે ધર્મ કરવાની ભૂમિકા પર પહોંચાડશે. ને એ પછીનો ધર્મ જીવને ક્રમશઃ મોક્ષ સુધી પહોંચાડશે.
આમ બે પગથિયાં થયાં. પ્રથમ સાભિધ્વગ ધર્મ અને બીજું નિરભિવંગ ધર્મ. વળી, ઘણું ઘણું ઘણું કરીને જીવો આ રીતે સાભિવંગ ધર્મ દ્વારા જ નિરભિવંગ ધર્મ પામે છે. જેમ સાભિધ્વંગ ધર્મ વિષયેચ્છાના વળગણને ઘટાડતો જાય છે એમ યોગ્ય સમજણ મળવા પર જીવ ખુદ યોગ્ય પુરુષાર્થ કરે તો આ વળગણ વધારે અસરકારક રીતે શીધ્રપણે ઘટાડી શકે છે. એટલે ગીતાર્થ ગુરુ ભગવંત જીવને આ વળગણનાં દુષ્પરિણામો સમજાવે છે. એ સમજાવવા માટે જરૂર પડ્યે વિષ-ગરની વાતો પણ કરે છે કે આ વળગણ અનુષ્ઠાનને વિષાનૂતૃપ્તિ સદશ બનાવી વિપાકવિરસ કરી શકે છે, વગેરે. પણ આ વાતો, શ્રોતા એ વળગણને છોડે એ માટે જ હોય છે, એ ધર્મને જ છોડી દે એ માટે નહીં. કારણ સ્પષ્ટ છે કે હાલ એ સાભિધ્વંગ અનુષ્ઠાનરૂપ પ્રથમ પગથિયે ઊભો છે. એને નિરભિમ્પંગ અનુષ્ઠાનરૂપ બીજે પગથિયે ચઢાવવાનો છે. પણ કદાચ કોઈ કારણસર તત્કાળ ત્યાં ન ચઢી શકે તો પણ એને નીચે કાંઈ ઉતારી મૂકવાનો નથી. કારણકે નીચે ઊતરવું એટલે ધર્મને છોડી પાછા પાપમાં મચી પડવું.. ને પછી તો પાછાં એ જ દુર્ગતિનાં ચક્કર ચાલુ.. હવે ધર્મ જ ગમતો
