________________
૭૯૬
બત્રીશીના સથવારે-કલ્યાણની પગથારે
હોય છે. એટલે એણે ભૌતસાધુ પાસે મોરપીંછ માગ્યા. પણ જેમ આપણું રજોહરણ એમ તેઓને મોરપીંછ એ મુખ્ય ચિહ્ન-ઉપકરણ હોવાથી તેઓએ આપ્યા નહીં. એટલે પછી ભીલે એ સાધુઓ પર શસ્ત્રપ્રહારો કરીને એ મોરપીંછ લઈ લીધા. પણ આ શસ્ત્રપ્રહાર કરતી વખતે ‘મારો પગ એમને ક્યાંય લાગી ન જાય' એવી કાળજી લીધી. જો કે આ કાળજી આમ તો ગુણરૂપ છે, પણ શસ્ત્રપ્રહારરૂપ મોટા દોષની સામે એ બિલકુલ બિનઅસરકારક છે – અકિંચિત્કર છે ને તેથી કશો લાભ કરાવતી નથી. એમ મુક્તિનો દ્વેષ ધરાવનારા જીવોને આ દ્વેષ એ એક એવો મોટો દોષ છે કે એની આગળ ગુરપૂજનથી લઈને નિરતિચાર સંયમપાલન સુધીની કોઈપણ સન્ક્રિયા બિલકુલ નગણ્ય બની જાય છે. એનાથી જીવને કશો લાભ થતો નથી. અહીં કુલટા સ્ત્રીનું દૃષ્ટાંત પણ લઈ શકાય. એ પરપુરુષગમન જે કરે છે એ એનો એવો મોટો દોષ છે કે જેથી પછી એ સ્વપતિની ગમે એવી ભક્તિ વગેરે કરે તો પણ એની કશી કિંમત રહેતી નથી.
એમ જેને મુક્તિદ્વેષ નથી, એટલે કે મુક્તિદ્વેષ નામનો બહુ મોટો દોષ છે એની અસન્ક્રિયા તો નહીં જ, સન્ક્રિયા પણ લાભ માટે થતી નથી.
સ્ત્રીઓના બે વિશેષ=બે પ્રકાર કહી શકાય. સગર્ભા અને સગર્ભા ન હોય તેવી સામાન્ય સ્ત્રી. હવે, ‘સગર્ભા સ્ત્રીને દીક્ષા આપવી નહીં’ આવો નિષેધ એ સ્ત્રીના એક વિશેષના નિષેધરૂપ છે અને એના પરથી આવો અર્થ પણ મળે છે કે ‘સગર્ભા સિવાયની સામાન્ય સ્ત્રીને દીક્ષા આપી શકાય.' જો કોઈપણ સ્ત્રીને દીક્ષા આપી જ ન શકાતી હોય, એટલે કે બધા માટે નિષેધ હોય, તો નિષેધ કરનાર વાક્ય ‘સ્ત્રીને દીક્ષા આપવી નહીં' આટલું જ હોય, પછી એમાં સગર્ભા સ્ત્રીને.. એમ લખવાનું રહે નહીં. પણ એ જો લખ્યું છે તો, ‘સામાન્ય સ્ત્રીને દીક્ષા આપી શકાય’ એવું બોલવામાં ન આવ્યું હોવા
