________________
બત્રીશી-૧૩, લેખાંક-૭૨ માગે છે. પણ આ રીતે ધર્મ કરતાં કરતાં એનો રસિયો બની ગયેલો જીવ પ્રથમ પગથિયે આવી ગયો. હવે એને બીજે પગથિયે ચઢાવવાનો છે અને બીજે પગથિયે ચઢી ગયો હોય તો, અનાદિકાળના સંસ્કાર એને પાછા નીચે ખેંચી ન જાય એ રીતે ત્યાં સ્થિર કરવાનો છે. એટલે હવે ઉપદેશની રીત બદલાય છે. વળી ધર્મનો રસ એવો પેદા થયેલો છે કે હવે “ભૌતિક આશંસાથી કરાતો ધર્મ નિષ્ફળ છે કે વિપરીત ફલક છે' આવું સાંભળવા પર એને ભૌતિક આશંસા જ ત્યાજય ભાસે છે, ધર્મ નહીં. એટલે આવા જીવો જ આવી વાતો સાંભળવાના અધિકારી છે.
યોગગ્રન્થોમાં આવી વાતો આવે છે, માટે એના અધિકારી આવા કુલયોગી વગેરે જેવો જ છે. આ સિવાયનાં ધર્મશાસ્ત્રોમાં સામાન્યથી ધર્મનો મહિમા ગાતી જ વાતો આવતી હોવાથી સામાન્યથી ધર્મને યોગ્ય જે કોઈ હોય તે બધા એને સાંભળવાના અધિકારી હોય છે.
એટલે હવે અહીં જે વાતો આવશે તેના અધિકારી એ જ જીવો છે જેમને ધર્મ ત્યાજ્ય ન ભાસે, પણ ભૌતિક આશંસા જ ત્યાજ્ય ભાસે.. માટે એવી ભૂમિકાએ પહોંચેલા જીવોએ જ આ વાતો સાંભળવી-વાંચવી... આ વાતનું સૂચન કરવા જ ગ્રન્થકારે શાશ્વેષ શબ્દનો અર્થ યોગનિરૂપક શાસ્ત્રોમાં કર્યો છે. અલબત્ત બીજાઓ પણ કદાચ વાંચે તો પણ એમને નુકસાન ન થઈ જાય એની બનતી કાળજી આ લેખોમાં રાખવામાં આવશે જ.
(૨) અહીં વ્રતના દુર્રહને શસ્ત્ર, અગ્નિ અને સાપના દુર્રહ જેવો કહ્યો છે. આમાં શસ્ત્રાદિ ત્રણ સ્વરૂપે જ ક્રમશઃ ઘાતક, દાહક અને મારક છે. એટલે કે સ્વરૂપે જ નુકસાનકર્તા છે. એનો ઉપયોગ કરવાની એવી કલા હોય તો જ એ લાભકર્તા નીવડે છે. જ્યારે વ્રતો
