________________
• ૧૨૪
નમસ્કારમંત્રસિદ્ધિ
આપી રહ્યા હતા. એવામાં એક નવજુવાન ચારણ ઊભું થયે. અને તેણે નીચેનું જોડકણું સંભળાવ્યું:
તું કરતે તે તપ, તે દિ હું ભરતે તો ભાલિયા; દેવું હોય તે દે, નહિ તે રહેવા દે આલિયા.
સહુ તેના તરફ એકીટશે તાકી રહ્યા અને હમણાં કંઈ નવા-જૂની થશે, એમ માનીને તેની પ્રતીક્ષા કરવા લાગ્યા. પણ આલો ખાચર બહુ સમજુ હતે. તે આ જોડકણાને - ભાવાર્થ બરાબર સમજી ગયો અને તેને શાબાશીપૂર્વક બધા કરતાં મેટું ઈનામ આપ્યું.
તેના કહેવાને ભાવાર્થ એ હતો કે “હે આલાખાચર! તને આ રાજ્ય મળ્યું છે, તે એમને એમ મળ્યું નથી, પણ તે પૂર્વ ભવમાં ઘણી તપશ્ચર્યા કરેલી, સાધના કરેલી, તેથી મળ્યું છે. હવે તું પૂર્વભવમાં આ રીતે સાધના કરતા હતા, - ત્યારે હું તારે ઉત્તરસાધક હતું, એટલે પાણીના ભાલિયા અર્થાત્ ઘડા ભરતો અને બીજી પણ સેવા કરતા. આમ તું અને હું પૂર્વભવના મિત્ર છીએ અને તેને રાજ્ય મળ્યું તેમાં મારે પણ હિસ્સો છે. આ વાતને વિચાર કરીને હે મારા મિત્ર આલિયા! તારે કંઈ પણ આપવું હોય તે આપીને - તારું કર્તવ્ય બજાવ, અન્યથા મારે કાંઈ કહેવું નથી.”
તાત્પર્ય કે આપણને મનુષ્યભવ મળે, સંપત્તિ મળી, સુખનાં સાધને મળ્યાં, એ પૂર્વભવની સાધનાનો પ્રતાપ છે.”
પૂર્વભવની એ સાધનામાં નમસ્કારમંત્રની સાધના પણ કેટલાક પ્રમાણમાં થઈ હશે, કારણ કે નરભવના સુખનું
