________________
જપવિધિ
૨૨૯
પીરસ્યું છે, જમવા ચાલો. આવાં વચને ધર્મપત્નીએ ઉચ્ચાર્યા પછી હમણાં આવું છું” એવો જવાબ અમારા તરફથી અપાય છે, પણ લખવાનું છૂટતું નથી. એમાં મન એટલું ઊંડું ઉતરી ગયું હોય છે કે પેલી વાત તરત વિસારે પડી જાય છે અને લખવાનું ચાલુ રહે છે. પરિણામે પીરસાયેલાં ભાણાં સુધી પહોંચતાં કેટલીયે વાર અર્ધો કલાક કે કલાક પણ નીકળી જાય છે.
પાઠકોને કદાચ અતિશયોક્તિ લાગશે, પણ સત્ય ઘટનાને ખ્યાલ આવે તે માટે કહેવું જરૂરી છે કે કેટલીક વાર અમે “ખાધું છે કે નહિ ?' એવો પ્રશ્ન પણ અમારે ધર્મ પત્નીને પૂછવો પડે છે. | મુંબઈ-દાદરમાં વિ. સં. ૨૦૧૩માં પૂજ્ય પંન્યાસ શ્રી કીતિવિજયજી મહારાજ (હાલ પૂજ્ય આચાર્ય શ્રી વિજય કીતિચંદ્રસૂરિજી મહારાજ)ના અવધાન પ્રયોગો મેટી મેદની સમક્ષ થયા, ત્યારે વ્યવસ્થાને દોર અમે સંભાળ્યો હતો. તે દિવસે અમે સવારથી જ કામે લાગ્યા હતા અને તેમાં એટલા તલ્લીન થઈ ગયા હતા કે સાંજના પાંચ ક્યારે વાગ્યા ? તેની ખબર પડી નહિ. અહીં ઘણા કલાક સુધી ઊભું રહેવું પડયું હતું, એટલે શ્રમ લાગે, એ સ્વાભાવિક છે. પણ કંઈક વધારે નબળાઈ લાગતી હતી, આથી વિચાર કરવા લાગ્યા કે આમ કેમ ?” ત્યારે ખ્યાલ આવ્યો કે આજે સવારથી અત્યાર સુધી કંઈ પણ ખાધું જ નથી ! તાતપર્ય કે કામમાં એકાગ્રતા જામે તે બહારની બધી વસ્તુઓ ભૂલાઈ જવાય છે અને શરીરની હાજતે પણ વિસરાઈ જવાય છે.
