________________
૭૦
જૈનધર્મ અને માંસાહાર પરિહાર પ્રચંડમાં પ્રચંડ વિરોધ અહીં થયો હતો. પણ જેટલા પ્રમાણમાં વિરોધ ઉગ્ર હોય છે તેટલા જ પ્રમાણમાં વિકાસ સાધના પણ તીવ્ર બને છે. એથી જેમ જેમ વિરોધ ઉગ્ર બનતો ગયો તેમ તેમ મુનિએને સંકલ્પ પણ બળવાન બનતે ગયે. શૌર્ય એમનું ભભૂકી રહ્યું હતું. પરિણામે કરેંગે યા મરેંગેનો નિશ્ચય કરી મુનિઓ પણ તેટલી જ પ્રચંડ તાકાતથી ઝઝૂમ્યા અને દિનભર દિન એ જ તાકાતથી આગળ વધતા રહ્યા. સફળતા નિષ્ફળતા મળવા છતાં એમણે સિંચેલા એ જ શૌર્યભર્યા સંસ્કારેથી એમની શિષ્ય પરંપરાએ પણ એ જ મિશન ચાલુ રાખ્યું. પરિણામે અહિંસા, માંસત્યાગ, સંસ્કારિતા અને પ્રાણીદયાનો પ્રચંડ મંત્ર ગૂંજતો કરી એ મુનિઓએ જે ઊંડાં મૂળ નાખેલા એથી આજ સુધી ગુજરાત જૈન ધર્મને અતૂટ કિલ્લે બની ટકી હ્યું છે. અહિંસા–પ્રાણદયા, માંસત્યાગ અને સંસ્કારચારિત્ર માટે એની જે આજ સુધી જગમશહૂર પ્રતિષ્ઠા પ્રશંસાતી આવી છે એના મૂળમાં એ વીરવંશી મુનિઓની જ તપશ્ચર્યાઓ અને આત્મબલિદાનો ધરબાયાં છે. પાછળથી ઉદ્ભવેલા અહીંના ધર્મોએ પણ આ જ ભૂમિના સંસ્કારનું પાન કરીને અહિંસાને જ પ્રાધાન્ય આપ્યું છે. વિશેષ ગૌરવની વાત તે એ છે કે જે ભૂમિમાં એ મુનિઓએ ઊંડા પાયા નાખ્યા હતા એ ગુજરાતમાં નથી જાહેર સ્થળો પર માંસ-મચ્છી વેચવાની દુકાનો કે નથી વેશ્યાગૃહે; જ્યારે ભારતના અન્ય પ્રાંતમાં તે એ સામાન્ય વસ્તુ છે. આ બતાવે છે કે એ વીર મુનિ વંશજોએ પ્રજામાં કેવું ઊંડું ઘડતર કર્યું હશે? એ ઘડતરને કારણે ગુજરાત આજ પણ જગતને એક પવિત્ર ખૂણે મનાતો રહ્યો છે.
શ્રી વિનોબાજી જણાવે છે કે “ગાંધીજી ગુજરાતમાં પાક્યા એ કે અકસ્માત નથી. પણ જે ભૂમિમાં અહિંસાનું ખેડાણ થયું છે એ ભૂમિમાંથી જ ગાંધીજી જેવો ફાલ ઉપજી આવ્યો છે.” અને એ ખેડાણ જૈન મુનિઓને જ આભારી છે એ તો ઈતિહાસ વિદિત વાત છે.
