________________
જૈનધમ અને માંસાહાર પરિહાર
૧૧૨
પેટ ભૂખ્યાની વેદના સમજી શકતું જ નથી.
અને એ વેદનાય અધૂરી હોય તેમ પછીના કાળમાં પણ સધે એક યા બીજા પ્રકારની એવી વેદનાએ કઈ એછી નથી ભેગવી. કયારેક દેશનિકાલ થવુ પડતુ, તે કયારેક અન્ય સમાજોના જુલ્મને ભાગ બનવું પડતુ. એથી કયારેક ટકવા માટે અન્ય સમાજોની જનાઈ, હવનહેામ તથા રાગભાગના ઠઠારા જેવી વિધિએ પણ અપનાવવી પડી છે તે કયારેક જૈન દેરાની રક્ષા કાજે શૈવવિવિધએ પણ મંદિરમાં દાખલ કરવી પડી છે. અનેક વાર સેંકડા હજારાની સંખ્યામાં મુનિએ–ગૃહસ્થાની કતલ પણ ચાલી છે, જેની કરુણ અલિદાનની. કહાનીએ આજ પણ ચિત્રોરૂપે ભીતા પર આલેખાયેલી નજરે પડે છે. કેટલીક વાર તેા શ્રાવકાને જીવતા પણ સળગાવી દેવામાં આવ્યા છે અને મદિરા તાડ્યાનેા તે કોઈ પાર જ નથી રહ્યો.
જુલ્મની પરાકાષ્ટા :
આય અધૂરું હોય તેમ આંતરકલહમાં સંધ છિન્નભિન્ન થઈ રહ્યો હતા ત્યારે ધર્મચુસ્ત ગણાતા કેટલાક જૈન ધનિક અને વ્યાપારીએ ગુંડાએનું કામ કરી ભિક્ષુ સધને મિટાવવાનું કામ કરી રહ્યા હતા. અત્યંત ભક્તિભાવ બતાવી દરિયાકાંઠે આવેલા નગરામાં પધારવાનુ આમંત્રણ આપી અને પછી પેાતાના વહાણામાં પગલાં કરવાને આગ્રહ. કરી એ કેવળ સાધુઓને જ નહી. સાધવીઓને પણ ત્યાં તેડી જતા અને પછી વહાણમાં દાખલ થયે તરત જ એ હાંકી મૂકી અરબસ્તાન વગેરે દેશે!માં એમને વેચી દેતા. જૂની એળખાણ પરથી એક ગુજરાતી વેપારીએ એવા ગુલામ બનેલા એક સાધુને છેડાવી દેશમાં પાછા માકલ્યો હતા, જેણે ફરી મુનિવેશ ધારણ કર્યાં બાદ એ ગુડાને ઉધાડા પાડ્યા હતા. પણ તે પહેલાં એમણે કેટલા સાધુ-સાધ્વીઓને વેચી માર્યાં હશે એ કાણુ જાણે છે ? (· પ્રાચીન કથા સંગ્રહ'માંથી ) માંસાહારી દેશેામાં જીવનભર ગુલામ બનેલા એ સાધુએ અને જંગલીઆની પત્ની બનેલી એ સાધ્વીઓએ જે દુ:ખા ત્રાસ અને
