________________
પ્રકરણ ૧૨ સુ વિષે આવેલી કલ્પના
શાસ્ત્રો
ઘણા પૂછે છે કે પતિતાના ઉદ્ધાર કર્યાં એ તે ગૌરવની વાત છે. પણ આવા પાઠા મૂળ આગમ ગ્રંથમાં જ હોય ત્યાં કયા માઢે આપણે માંસત્યાગની વાત બીજાને ગળે ઊતરાવી શકીએ ?’
આપણે પાછળ કહી ગયા છીએ કે જૂની આચારવિધિ ઇતિહાસ બની શાસ્ત્રમાં સંગ્રહિત થઈ જાય છે અને નવી વિધિએ નિર્માણ કરવી પડે છે. ૨૫૦૦ વર્ષના ઇતિહાસમાં તે આવું હમેશાં બનતું જ આવ્યું છે.
*
તા પ્રશ્ન એ ઊઠે છે કે જો ૧૬૦ વર્ષ બાદ નવી વિધિએ લખવી પડી છે તે આજ સુધીમાં તે એની કેટલીયે આવૃત્તિએ કાઢવી પડત. પણ એમ બન્યું છે ખરું?
· નથી બન્યું એ હકીકત છે, કારણ કે નવું આચારાંગ લખવા જેવા સમર્થ જ્ઞાનીએ—પૂવ ધરાના પાછલા સમયમાં એકીસાથે યાગ ન સાંપડ્યો હાઈ મૂળ આચારાંગને જ આધાર બનાવી જરૂર પડી ત્યારે પટ્ટકા દ્વારા આપણે સુધારાવધારા તા કરતા જ રહ્યા છીએ. બાકી આચારાંગના દ્વિ. શ્રુતસ્કંધ એ કોઈ ધાર્મિક તત્ત્વજ્ઞાનનેા —દ્રવ્યાનુયાગના ગ્રંથ નથી. પૂર્વાચાયૅએ પણ એને ચરણકરણાનુયેાગમાં જ મૂકો છે.
આમ છતાં આવા પાઠ ન ગમતા હોય તે। જેમ નિશીથ એક કાળે આચારાંગની ૫ મી ચૂલિકા ગણાતી હતી છતાં એને અલગ
