________________
૮૬
જૈન ધર્મ અને એકતા.
જાય એ ૧૭૪ મી ગાથામાં વેવિશ્વ શબ્દની વ્યાખ્યા કરતાં શ્રી વસુનંદી બમણુંચાર્ય લખે છે કે –બાથ-શૈયામૃત્યુ થિ થાપારાદિહિમ્ અર્થાત વૈયાવૃત્યને અર્થ શારીરિક પ્રવૃત્તિ તથા આહાર બાદિથી ઉપકાર કરે તે છે.
આચાર્ય વકેર મૂળાચારના સમયસારાધિકારની ૬૧ મી ગાથમાં કહે છે કે –“સાધુઓએ સાધ્વીઓના ઉપાશ્રયમાં ઉતરવું (રહેવું), સિવું, સવું, અભ્યાસ કરે કે આહારવિહાર કરવો ન જોઈએ.” - પ્રિય પાઠકગણું! જે આચાર્ય ગુણધિક ઉપાધ્યાય, તપસ્વી, શિષ્ય, દુર્બળ, સમા , ગણ, કુળ તથા સંધના આહાર, ઔષધ આદિથી વિનય વૈયાવૃત્ય કરવાની સાધુને આજ્ઞા કરે છે, ક્ષપકને માટે ચાર ચાર સાધુઓની આહારપાણી લાવવા તથા મળમૂત્ર પરઠવા માટે નિયત કરવાનું વિધાન કરે છે, તેને સર્વ પ્રકારનું ભોજન લાવી આપવાની તથા તેલ આદિથી કોગળા કરાવવાની સલાહ દીએ છે તથા જે આચાર્ય સાધુઓને સાધ્વીઓના સ્થાનમાં આહારપાણ કરવાનો નિષેધ કરે છે તે આચાર્યને માટે શું એમ કહી શકાય કે તેઓ પાત્ર રાખવાના વિરોધી હતા ?
આપણે જાણીએ છીએ કે તેઓ પોતે હાથમાં ભેજન કરવાવાળા હતા. તોપણ સાધુઓને ઉપર મુજબ ઉપદેશ દેતા. હતા, એનો અર્થ એ જ છે કે તેમના સમયમાં અપવાદ માર્ગથી વસ્ત્રપાત્ર રાખવામાં આવતા હતા. જે એમ ન હેત તે તેમના પાત્રસાધ્ય કાર્યોના વિધાનને કંઇ અર્થ જ રહે નથી. “ગૃહસ્થના ઘરમાં જ સાધુ ભેજન કરે એ જે પહેલાં એકાંત નિયમ હોત તો સાથ્વીના ઉપાશ્રયમાં આહાર કરવાને નિષેધ કરવાની આવશ્કતા જ ન પડત.
ઉપર પ્રમાણે મુનિશ્રી કલ્યાણવિજયજીએ લખ્યું છે તે ઉપરાંત
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
