________________
ભાગ ૨. પ્રકરણ ૨.
૧૯
( અહિં આપતિશ્રીએ આચારાંગ સૂત્રના સૂત્ર ન. ૩૬૦, ૩૬૧, ૩૬૨, ૮૧૩, ૮૨૪, ૪૩૩, ૪૪૪, ૪૨૯, ૪૨૪, ૪૫, ૮૩૨, ૮૪૧, ૮૪૯ અને ૨૫૦ના અવતરણા ટાંકેલા છે તે સ્થળસ કાચને લીધે અહિ આપ્યા નથી. જિજ્ઞાસુએ સૂત્રમાં ને લેવા)
અને પરિસહ એ ત્રણ કારણે
સ્થાનાંગ સૂત્રમાં પણ લજ્જા, ઘૃણા
એક વસ્ત્ર રાખવાની છૂટ આપી છે.
એ રીતે શ્વેતાંબરાના એ પ્રામાણિક ગ્રંથામાં મને તે ક્યાંય એમ લાગતું નથી કે વજ્રપાત્ર માટે જ વિશેષ આગ્રહ કરાયે હાય અથવા તે સિવાય સંયમ નથી જ, તે સિવાય મુક્તિ નથી જ, તે સિવાય કલ્યાણ નથી જ એમ પણ કહેવાયુ' હાય.
તેમાં તે એમ સાફ સાફ્ જણાવ્યુ` છે કે જે સાધુઓ વજ્રપાન વિના પણ નિર્દોષ સંયમ પાળી શકતા હોય, તેઓને માટે તેા વજ્રપાત્રની જરૂર નથી. અને જે સાધુએ તે વિના સંયમને પાળી શકવા જેટલા સમર્થ ન હેાય તે વજ્રપાત્રતે ( એક કે બે વર્ષને અને એકાદ પાત્રને) સખે તે પણ હરકત નથી. બંનેનું ધ્યેય સયમ છે, ત્યાગ છે અને આત્મય છે.
વજ્રપાત્ર રાખનારે તેના ગુલામ બનવાતુ નથી. અને નગ્ન રહેનારે નગ્નતાના ગુલામ બનવાનું નથી. તાત્પ એ કે કાઈપણ સ્થિતિના દાસ ન બનતાં, કાઈ જાતના એકાંત દુરાગ્રહ ન કરતાં જેટલી જરૂરીયાતા (ઉપાધિ ) ઓછી થાય તેમ કરવાના પ્રયત્ન કરવાના છે. એ જ પ્રયત્નવાળા માર્ગ વ માને આચરેલા છે અને આ ગ્રંથામાં નાવાએલા છે. તે જ મામાં ત્યાગ છે, આત્મ સ્વાતત્ર્ય છે અને ઘર અવાના સાર પશુ તેમાં જ છે.
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
