________________
[૧૦]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ હાય? જો એટલું વંચાઈ જાય તો જડના રંગરાગ જગતમાં જે વેરઝેર અને તફાન પેદા કરે છે તે બધા ય મટી જાય ને! જીવ, જીવને ચાહવા લાગી જાય ને ? પરાના યજ્ઞયાગા અને સ્વાના હામહવના ઘર ઘરમાં થવા લાગે ને ! કોણ સમજાવશે જગતના જંતુને આ વાત ? અરે ! હું જ ન સમજાવી શકું ? મારુ ચાલે તો.......
પણ લાચાર છું. શુ કરુ? એ માટેસ્તા મેં મલાકમાં સાધનાનો પંથ સ્વીકાર્યાં હતા ! પણ કમરાજે મારી ફજેતી કરી! મને આ દેવાવાસમાં નજરકે કર્યો ! મારે તે સમગ્ર વિશ્વનું સપૂર્ણ દર્શીન કરવુ' હતુ'. એ માટે આત્મા ઉપર લાગેલાં કર્મોનાં અવરણાનાં જંગી પડળાને સળગાવી નાખવાં હતાં ! અને એ જ માટે મેં રત્નત્રયીની સાધનાના મહાલય પ્રગટાવ્યે હતા. અશરણુ, અસહાય જગતની કમે જે દુશા કરી છે, જીવનું જે ભાન ભુલાવ્યું છે એ કાંઈ નાનીસૂની હેાનારત છે ? જીવ જેવા જીત્ર અન તખલી–કના જડના ગુગમ અને ! જીવત્વનું આના કરતાં મોટું બીજું કયું અપમાન હોઈ શકે ? જીવત્વના જીવનને જીવાડવા માટે જ મે' એ ત્યાગ-તપ નહાતાં આદર્યાં... શું ? એ ખાતર જ મેં જ્ઞાન-ધ્યાન અને સ્વાધ્યાયની ધૂના મચાવી નહાતી શું ? રાજમહેલના ત્યાગ એક રાજની જેલની જંજીરા તોડી નાખીને નાસી છૂટવાના પ્રતીકરૂપ જ ન હતા શું ?
કાણ ના કહી શકે તેમ છે? મારે તો પ્રગટાવવી'તી જ્યાત માહ્યલાની ! અને એના પુનિત સ્પર્શે બુઝાયેલા અગણિત દ્વીપને જગવી જગવીને એ મંગળ વણજારનાં મારું દર્શન કરવાં’તાં ! એ માંગલ્યને વરેલા મારા જીવનના આદર્શ જગત સમક્ષ રજૂ કરવા’તા !
અને........આ હું અહીં કયાં સાબ્યા ? આંખ સામે જોઈ રહ્યો
આવી પડયો ? કણે મને છુ... સુખમાં ભાન ભૂલતાં,
