________________
[૨૪૦]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ વી .વીર વીર .વિર .”
મગધરાજે વિષ પાયેલી હીરાકણી ચૂસી લીધી! એક જ પળમાં દેહ ઢળી પડ્યો. પ્રાણપંખેરું ઊડી ગયું!
કારાવાસનું તાળું પૂરા બળથી કુહાડી મારીને તેડી નાંખ્યું. લેખંડી દ્વારે ખૂલ્યાં. કિચૂડ...કિચૂડ...
પિતાજી! પિતાજી! મને માફ કરે..માફ કરે.” બેલતે રાજા અજાત દેડી આવ્યું. મગધરાજના દેહને ખૂબ ઢંઢેળે!
પણ હવે કેણ બેલે? કેણ જાગે? બેલના અને જાગનારે તે છેલ્લી પળે અશુભ લેગ્યામાં ચડી જઈને પહેલી નરકમાં ચાલ્યા ગયા હતા!
ભયંકર ચિત્કાર કરતે અજાત ધરણી ઉપર ઢળી પડયો. મૂચ્છિત થઈ ગયે!
રાજમાતા ચેલ્લણ આવ્યાં! એક કરુણ ચીસ નાંખીને એ ય મૂચ્છિત થઈ ગયાં!
અજ્ય અને સંજય પણ આ દશ્ય જોઈ ન શકતાં કારાગારની લેખંડી દીવાલની પાછળ પછડાઈ ગયા.
શું બની ગયું? શી રીતે બની ગયું? એ સઘળું જાણતા હતા. એક તે ત્રિલેકપતિ ભગવાન મહાવીરદેવ અને બીજી કારાગૃહની લેખંડી દીવાલ ! સઘળી ઘટનાની સાક્ષી તરીકે એ જ મૂંગી ઊભી હતી.
