________________
[૫૦]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીર અંતે દેવેન્દ્ર રાજા નંદિને ઊભા કર્યા. આંખે તે સૂજીને લાલચોળ થઈ ગઈ હતી.
અપરાધીની અદાથી રાજા નંદિ બેલ્યા, “ભગવન, આપને મેં ખૂબ હેરાન કર્યા ! મારા મેહની ખાતર મેં બે બે વર્ષ સુધી સંસારમાં જકડી રાખ્યા. મને માફ કરો, મને ક્ષમા આપે.
- રાજા નંદિ બેલતા જાય છે અને ડૂસકાં નાંખીને રડતા જાય છે.
શ્રમણાર્ય મૌન છે.
એ મૌન રાજા નંદિને વધુ કલ્પાંત કરાવે છે. કાલ સુધી અલકમલકની વાત કરતા કુમાર વર્ધમાન આજે એક હરફ પણ ઉચ્ચારતા નથી ! શું મારે અપરાધ માફ નહિ કરતા હોય ! શું હશે?
ધાર આંસુનું રાજા નંદિનું એ રુદન પ્રજાજનથી જોયું જાતું નથી. સહુ ફક ફફક રડે છે.
રડનારા સહુ છે! આંસુ લૂછનાર એક પણ નથી. ત્ય શમણાર્થે પગ ઉપાડ્યો.
આગળ શ્રમણર્ય, પાછળ રાજા નંદિ, દેવેન્દ્રોનું વૃન્દ ! અને એની પાછળ નગરજને!
શ્રમણાર્ય આગળ વધી રહ્યા છે. રાજા નંદિ વગેરે તમામ લેક દીનહીન વદને પાછળ ને પાછળ ચાલી રહ્યો છે.
પણ ક્યાં સુધી પાછળ ચાલે! મહરાજને આધીન બનેલા
-પછી ભલે તે રાજા નંદિ હોય કે ગમે તે હેય ક્યાં સુધી વિરાગીને કેડે પકડે?
રાગી વિરાગીના પંથ ન્યારા !
વિરાગીના ત્યાગે રાગી આનંદ પણ વ્યક્ત ન કરી શકે ! રે! ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડે ! કેમ જાણે કશુંક ખોટું ન થઈ રહ્યું હોય! ખોવાઈ રહ્યું ન હોય !
