________________
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ તે આ પણ એ અર્થના ઢગલાને ભક્તા કોણ? આનાથી તે આખી જિંદગી ચાલે તેટલાં કામસુખ ભેગવી શકાય, હવે કામલાભ પણ તમારે જ આપવું પડશે. આ બારણાની બહાર નહિ જવા દઉં. કદાપિ નહિ જવા દઉં.”
કામરાજના વિવિધ શરસંધાન થતાં જતાં હતાં.
કામરાજને વિજય થયો! મહાત્મા નિદષણને તમય દેહ ઢળી પડ્યો. હાડમાંસના દેહને ઊભા રાખીને. | મુનિજીવન ગયું! ગંદાં કપડાં ગયાં ! કરણ (ઇન્દ્રિયો) તે ઊભાં રહ્યાં પણ ઉપકરણેએ વિદાય લીધી! પિટલુ બાંધીને માળિયે મૂકયું!
કામલતા! કાયર બન્યો છું ! તારી વાતે અને મારું ભેગાવલિ કર્મ નિકાચિત છે, એની યાદે. પણ અંતરમાં વિરતિને જે પ્રેમ વચ્ચે છે તે તે એ ને એ જ છે ! ભલે આજે હું પડયો. પણ પ્રતિજ્ઞા કરું છું કે રેજ દસ સંસારી જીવને ઊભા કરીને વિરતિના પંથે મોકલીશ પછી જ મેંમાં અન્ન-પાણી નાખીશ.”
ખડખડ હસતી કામલતા બેલી, પણ કેઈ દહાડે દસ તૈયાર ન થયા! નવ જ થયા તે શું કરશે? ઉપવાસ કરશે?
ના, જે દિવસે દસમો કે નહિ તે દિવસે દસમે હું પિત! બેલ હવે કાંઈ કહેવું છે?
ઓહો ! ખરે તમારો વિરતિને પ્રેમ! મારી ઉપર પણ આટલે પ્રેમ તે નહિ જ રાખે કેમ?” ગાલે એક ટપલી મારતી કામલતા બેલી.
“એમાં પૂછવાનું શું? વિરતિના પ્રેમથી તે બધા ય પ્રેમ હેઠ! તારા પ્રત્યેને પણ...”
ભલે ભલે. મૂકે એ બધી વાત! એ તે બધું હું જોઈ લઈશ. તમારી પ્રેમિકા વિરતિ એ મારી તે શત્રુ! એને તે તગેડી મૂકને જ જંપીશ. અમારા માટે એ તે બચ્ચાને
