________________
ક્રોધાંધ ગોશાલક
[૧૮૭ | મુખ્ય શિષ્ય કહ્યું, “ભને! વચન છે! આપની જે ઈચ્છા હશે તે અમે પાર ઉતારીશું.”
તે મારા મૃત્યુ પછી મારા શબના બે ય પગને દેરડું બાંધજો. આ શ્રાવસ્તી નગરના તમામ રસ્તા ઉપર મારું શબ. દોરડું ખેંચીને ઢસડ. એની ઉપર શૂ કેજે, અને બેલજે, “આ ગુરુદ્રોહી પાપાત્મા મંખલિપુત્ર ગોશાલક છે.” એ સાચે જિના નથી; સાચા જિન તે ત્રિભુવનપતિ પરમાત્મા મહાવીરદેવ જ છે.” આટલું બોલતાં જ નાના બાળકની જેમ ગોશાલક ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડવા લાગે.
પાપના પશ્ચાત્તાપની શુભલેશ્યામાં જ એના પ્રાણ નીકળી ગયા. છેલ્લે છેલ્લે કરેલી પાપની કબૂલાતના ધમેં એને ધર્મમહાસત્તાએ સમ્યગ્દર્શનની અદ્ભુત ભેટ આપી અને બારમા દેવકને દેવાત્મા બનાવ્યો !
ભક્તોએ ગોશાલકને આપેલું વચન પાળ્યું. પિતાના સ્થાનમાં જ શ્રાવસ્તી નગરી દેરી, એના રસ્તા દેર્યા. ત્યાં જ ગશાલકનું મડદું ફેરવ્યું. જે બેલવાનું હતું તે ધીમા સ્વરે બેલી દીધું. મનથી સંતોષ માની લીધું. ભક્તોને ય પિતાની કારમી માનસંજ્ઞા અને મિથ્યાત્વ સતાવી રહ્યાં હતા.
અધર્મને પ્રણેતા પાપને એકરાર કરી જાય, ઉન્માર્ગ ત્યજી દે પણ એના જડસુ અનુયાયી એ જ ગાણું ગાયા કરે, પકડયું. ગદ્ધાપુચ્છ ના છેડે તે ન જ છોડે. કર્મની ગતિ કેવી વિચિત્ર હેય છે.....ગશાલકનું ભાવિ સંયે જણાવે છે.
આ બાજુ પરમાત્મા મહાવીરદેવને લાગેલી આગઝાળને કારણે લોહીના ઝાડા થવા લાગ્યા. ભક્તોને જાણ થઈ. ત્રિલોકપતિને દેહ શેષાતે ચાલ્યા. કેમે ય ઝાડા બંધ થાય નહિ. સર્વજ્ઞ સર્વદશી તીર્થંકર પરમાત્માને માટે આ બીના આશ્ચર્યરૂપ હતી. જે જે ભક્તને આ વાતની જાણ થઈ તે તે ભક્ત ઉદાસ થયે. રે! મગધના બધા જ પ્રજાજનેનાં દિલ દુભાઈ ગયાં !
