________________
મહામાં નંદણ
[૧૯૫] અરે કુમાર ! સુંદરીને આ રૂપરંગમાં તો સુરાની પ્યાલીઓને ય ભુલાવી દે એ ના પાડી છે. તમારા જેવા કેટલાય યુવાનને મેં આ નશામાં પાગલ બનાવીને મારા પગ ચાટતા કરી નાખ્યા છે. મારા ગાલના એક તલને સ્પર્શવા ખાતર તે તેમણે મારી પાસે ધનના ઢગલા કરી નાખ્યા છે, મારા પગની મેજડીને ય મસ્તકે મૂકવામાં તેમણે પોતાના સૌભાગ્યની પૂર્ણ પરાકાષ્ટા માની છે! મારા પ્રેમ ખાતર તે એવા કેટલાય યુવાને એ પિતાની પ્રિયતમાને છેહ દીધા છે. કુમાર ! એક તમે જ કેમ આવા નીકળ્યા કે જેને મારામાં કશું જ આકર્ષણ દેખાતું નથી?
સ્મિત કરતાં નંદિષેણે કહ્યું, કેમકે એ બધા ય મહાવીરના સેવકે ન હતા ! અને હું? ભગવાન મહાવીરદેવને સેવક છું. હા, આજે પણ. જે એને સ્વામી તરીકે દિલથી સ્વીકારી લે છે એના અંતરમાં બીજું કઈ પણ, સ્વામી બનવાનું પદ પામી શકતું જ નથી. એ કેઈન દાસ બનતું નથી. બની શક્યું જ નથી.” | ‘પણ મારે ક્યાં તમને મારા દાસ બનાવવા છે? તમારી તે હું દાસી જ બનવા માગું છું ! તમારું હવામીપદ ભલે ભગવાન મહાવીરને મળે, પણ દાસીપદ તે હજી કેઈને નથી આપ્યું ને? તે તે મને આપે. આ અબળા તમારું દાસીપદ જ માગે છે. એ એને મળી જાય તે ત્રિભુવનનું સ્વામીપદ એને ખપતું નથી. એને પણ એ શૂ કરે છે.” કામલતાએ કહ્યું.
નંદિષેણે કહ્યું કે, અરે! લુચ્ચી! શું કરવા મારી સાથે દગાબાજી ખેલે છે? હજી તે મને ઓળખે નથી. ફરી મને આ રીતે જ તું ઓળખી લે કે હું આજે પણ ભગવાન મહાવીરદેવને શિષ્ય છું. એ માતાની હિતશિક્ષાનાં દૂધ પીને બળવાન બનેલા નરવીર છું, મેહની કપટ નીતિઓથી તે હું પૂરો વાકેફ છું. કહે; તે હમણાં જ ન કહ્યું કે આજ સુધીમાં તે કેટલાય યુવાનેને તારા સૌન્દર્યની સુરા પાઈને પાગલ બનાવ્યા છે ? અને તારા ચરણને ચૂમતા દાસ કરી દીધા છે! મને કહે જોઉં! આ બધાયની તું
