________________
[૧૩]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ તમારા જેવા શ્રમણોપાસકને આ ન છાજે.”
પશ્ચાત્તાપના આંસુ પાડતા મહાશતક બોલ્યા, “પરમાત્માએ મારી કેટલી કાળજી કરી! ભગવંત! ખરેખર મારી ભૂલ થઈ ગઈ હ ! એ સ્ત્રી ઉન્માર્ગગામિની હતી અને ઉપરથી મને ધર્મારાધનામાં અંતરાયભૂત થતી હતી. આજે સવારે યઢા તદ્વા બોલવા લાગી એટલે, એનું ભાવિ કેવું હશે એ જાણવા મેં અવધિજ્ઞાનને ઉપગ મૂક્યો અને સાત જ દિવસમાં અતિસારના
વ્યાધિથી તેનું મૃત્યુ અને પછી પ્રથમ નારકગમન મેં જોયું..... હું કંપી ઊઠડ્યા અને તરત જ મેં એને ફોધાવેશમાં આ બધું કહી દીધું! પ્રભુ! મારી ભૂલ થઈ ગઈ. સત્યકથન પણ કોધથી, લોભથી, ભયથી કે હાસ્યથી બેલાય તે તે અસત્ય બની જાય; શુદ્ધ પણ જલ ધૂળ પડતાં શુદ્ધ કહેવાતું નથી; ડહોળું ગંદુ પાણી જ કહેવાય છે. આ વાત ભગવંતે એક વાર દેશનામાં કહી જ હતી; પણ હું ભૂલી ગયા! હમણાં જ એ સ્ત્રી પાસે માફી માગી આવું છું !”
અજ્ય તે આ બધું જોઈને સજ્જડ થઈ ગયે. પત્ની પાસે પતિ માફી માગે ! મહાવીરદેવે નમ્રતાનું અને સમતાનું કેવું તત્ત્વજ્ઞાન શીખવી દીધું !
અને એ ય કેવું કે ભગવાન તે ભક્તની દૂર બેઠા ય કાળજી કરે! અહીં ભૂલ થઈ અને ત્યાં ભગવતે ગૌતમ ગણધરને વાત કરી!
કેવી કરુણા ભગવંતની ! કેવી લઘુતા ભક્તોની ! મહાશતક રેવતીના પ્રાસાદે ગયા! ઇન્દ્રભૂતિજી પાછા ફર્યા.
સાચું–સાવ સાચું-પણ કેપ વગેરેથી તે ન જ બોલાય. એ સાચું ય જૂઠું બની જાય. એ કેઈને ન ગમે.
લગડી સોનાની; પણ ધગધગતી! એને કેઈ ન અડે.