________________
[૧૩]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ
‘સદ્દાલક ! જો સાંભળ ! આ મહાવીર તા ધૃત છે, ધૂત, સાચા તીર્થંકર તા હું જ છું. એની ખાતરી ખીજી તેા શી આપું ? પણ મારું સંખ્યાબળ જ જોઈ લે ને ? મહાવીરના અનુયાયી કરતાં મારા અનુયાયીની સખ્યા ઘણી માટી છે. લેાકેા મૂખ નથી કે મારા અનુયાયી થાય. મારામાં એવી કેટલીક વિશિષ્ટતાઓ હશે, મારા સનત્વની એમને ખાતરી થતી હશે ત્યારે જ મારા અનુયાયી બનતા હશે ને? અને તું ય મારા અનુયાયી છે ને ? આ તા તને કોઈ એ ઘેલા બનાવ્યા છે એટલું જ. બાકી એ આવતી કાલ દૂર નથી જેમાં હું તને મારા પગમાં પડતા, માફી માગતા જોઈશ.’ એમ કહીને ગોશાલક ખડખડાટ હસી પડયો.
ટાળામાં ગણગણાટ ચાલુ જ હતા, દરેક સાધુ ક્ષમામૂર્તિ ભગવાન મહાવીરદેવની ભરપેટ નિદા કરતા હતા અને ભગવાન ગેાશાલકના નામની વચ્ચે વચ્ચે જય ખેલાવતા હતા.
~A
સદ્દાલકને સમજાવવાના મખલિપુત્રના પ્રયત્ન ચાલુ જ હતા, પણ સદ્દાલક કેમે ય મચક આપતા ન હતા.
કચારેક નરમ થઈ ને તે કયારેક ગરમ બનીને ગોશાલકે ઘણું ઘણું કહી નાખ્યું પણ જાણે પથ્થર ઉપર પાણી વહી ગયું ! ગોશાલક બોલતા રહ્યો, સદ્દાલક સાંભળતા રહ્યો. કોઈ વાતના કશે। ખુલાસો નિહ, ઊંચું ય જોવાનું નહિ.
સદ્દાલકનુ' એ મૌન ગાલાશકને અકળાવી ગયું. એ ધૂંઆફૂંઆ થઈ ગયા. ક્રોધથી એના દાંત ક`પવા લાગ્યા. એનું અંગ ધ્રૂજવા લાગ્યું ! એનું મોં લાલપીળું થઈ ગયું ! એ મૂર્ખ'! મારી પાછળ રાત ને દી ભમનારા તું આજે મારી સામે પણ જોવા લાચાર બન્યા છે! યાદ રાખ, ગુરુદ્રોહી ! તારા જીવનમાં હવે પછી તું સુખ અને શાન્તિ જોઈ શકનાર નથી.’
સદ્દાલકને લાવવા ગોશાલકે ઘણા પ્રયત્ન કર્યાં પણ નિષ્ફળ ! સદ્દાલકનુ ખેલાવાનુ તો દૂર રહ્યું પણ એણે એક વાર પણ
