________________
[૨૦]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ પ્રલયકાળના અગ્નિ જે દેખાવ અતિ રેંદ્ર આકૃતિવાળે બે ય સાથળ ઉપર જોરથી હાથ પછાડતે, રાડારાડ કરતે પાપી સંગમક પળવારમાં મણાર્યની પાસે આવી ઊભે.
અને તરત જ તેણે પિતાનું કામ શરૂ કરી દીધું. તે જેમ જેમ પિતાની કામગીરીમાં નિષ્ફળ થતો ગયો તેમ તેમ વધુ ને વધુ ઝનૂની અને મરણિયે થતે ગયે.
ધૂળને ભયાનક વરસાદ કરીને શ્રમણાર્યના શ્વાસોશ્વાસ પણ બંધ કરી દીધા! પણ ગ-સમ્રાટ પ્રભુ ચલિત ન થયા.
વજમુખી ભયાનક કીડીએ છેડી મૂકીને તેના જોરદાર ચટકાઓથી અંગે અંગે લાહા ઉઠાડી મૂકી, આખું શરીર ચાલણ જેવું કરી નાખ્યું... પણ તેમાંય નિષ્ફળતા મળી.
પછી ડાંસ-મછરે છોડી મૂક્યા. તેમના એકેકા ડંખથી લેહની સેર છૂટવા લાગી. પણ પ્રભુ તે “નાહ ન મમના જપથી લગીરે આઘા ખસ્યા નહિ.
પછી તે દાવ ઉપર દાવ ચાલે. એકથી બીજે વધુ ભયાનક ! પણ બધાય દાવમાં સંગમક નિષ્ફળ ગયે!
ઘીમેલે, વીંછીઓ, નેળિયા, સાપ, ઉંદર, હાથી, હાથણી, પિશાચ અને વાઘ! અતિ ભયાનક પ્રતિકૂળ ઉપસર્ગો !
અંતે અનુકૂળ ઉપસર્ગો શરૂ કર્યા. પિતા સિદ્ધાર્થ અને માતા ત્રિશલાનું રુદન ! પણ તેમાં ય નિષ્ફળ ! વળી કોધોધ બનીને પ્રતિકૂળ ઉપસર્ગો શરૂ કર્યા.
આગ, પંખીઓનાં પિંજરે, ભયંકર પવન અને વટાળ ! પણ બધે ય નિષ્ફળતા! નરી નિષ્ફળતા !
અને છેલ્લે એ સુરાધમે પિતાનું છેલ્લું શસ્ત્ર-કાળચક ઉત્પન્ન કર્યું. ચાલીસ જનની મેરુપર્વતની ચૂલાને પળમાં ચૂરેચૂર કરી નાખવાની પ્રચંડ શક્તિ ધરાવતું એક હજાર ભાર લેખંડનું બનેલું હતું.
આંગળીમાં લઈને જ્યારે સંગમક કાળચકને ઘુમાવીને
