________________
વિરાગમૂર્તિ દીધે! ગીત અને વાદ્યોના સૂર એના કાનમાં શૂળની જેમ ભેંકાતા હતા. આ વેદનાથી મુક્ત થવા એ દૂર સુદૂરના પ્રદેશમાં ચાલી જવા સજજ થયે હતે.
એણે ખૂબ ચાલી નાખ્યું. સંગીતના સૂરો હવે એના કાને પડતા ન હતા.
હાશ' કહીને એક રત્નમયી શિલા ઉપર બેસી ગયા. સામે જ વિશાળ વાવડી હતી. નિર્મળ એમાં પણ હતું. શતદળ સુંદર પિયણ મરક મરક હસી રહ્યાં હતાં. સમુદ્રણ જેવાં ધોળાં બતકનાં યુગલે પ્રેમગોષ્ઠિ કરતાં દેખાતાં હતાં.
પ્રકૃતિ પિતાના તમામ અલંકારથી સજ્જ થઈને આવી હતી. અદ્ભુત વાતાવરણ હતું. મને હર દશ્યો હતાં. મંદ મંદ પવન વાઈ રહ્યો હતો.
પણ આ દેવાત્માને કેઈ હસાવી શકયું ન હતું. રે! એના એ સ્મિત કે એના અંતરે ઊમિલતા ય લાવી શક્યું ન હતું !
એણે આ બધું ય જોયું! થેડી પળ સુધી બધું જોયા જ કર્યું. મંદ સ્મિત કરતે એ બે, “જે જગતના જીવને રૂપરંગ દેખાય છે તે ત્યાં લખેલે “નાશવંત શબ્દ કેમ નહિ. વંચાતે હોય! જે પેલે સપ્તરંગી પરપોટો! રે! ફૂટી પણ ગય! કેટલે સુંદર હત! કેટલે મેહક હતે ! અને ખલાસ થઈ ગયો!
આ જે પેલું પતંગિયું ! રે ! અગ્નિની જવાળામાં કૂદી પડ્યું ! હોમાઈ ગયું !
આ ઝબૂકે ! કેટલે પ્રકાશવાન! પણ એ ય વિનાશ પામી ગયે!
આ પેલું નીલકમલ! એના ઉપર કેવું સુંદર જલબિંદુ દેખાય છે! પણ હાય! એ ય ગયું !
શું બધું જ ક્ષણિક છે ! તે જગતના જ વસ્તુની મેહતાને જ કેમ જુએ છે! એની ક્ષણિકતાને કેમ વાંચતા નહિ
